Ziekenhuiservaring

3e keer, goede keer???
2 keer ben ik een beetje ziek geweest, de 3e aanval was een voltreffer! Die kwam deze keer niet van een microbe, virus, parasiet of amoebe (uiteindelijk allemaal beestjes die je liever niet op bezoek krijgt; maar ze kloppen niet aan en vragen niet of ze welkom zijn...) maar van een motorijder die loodrecht op mij inreed, van de linkerkant, achteraan in mijn voorwiel, gelukkig niet aan hoge snelheid. Ik was op weg van de school naar huis, na het sluitingsevenement waarmee het schooljaar beëindigd wordt, dit jaar op 11juli, Vlaamse Feestdag. Waarschijnlijk dacht hij de enige weggebruiker te zijn of wou hij het terrein gebruiken om te crossen...? Ik vloog van mijn moto en belandde onzacht twee meter verderop in het stof. Voor deze afsluiting van het schooljaar had ik mij gekleed in dezelfde stof als de leerkrachten. Op deze dag zijn dus niet de leerlingen, maar de leerkrachten (al enkele jaren - en nu ik ook) in uniform. Panjestof is nogal stevig en heeft mij bij mijn landing beschermd tegen meer en grotere schaaf-(brand-)wonden. Ook geen kleerscheuren! Balans: shock, schaafwonde aan mijn rechterelleboog en een gekneusde rechterschouder. Ondanks de pijnstilling heb ik die nacht niet goed geslapen; elke beweging deed pijn en wekte mij - zo weet je hoeveel je beweegt terwijl je slaapt...!
Op zondagochtend, net voor het einde van de prediking, voelde ik dat het mis ging: ik zette mij op de grond, legde mij neer en ben van mijn stokske gedraaid... Daarmee heeft iedereen het einde van een goeie boodschap gemist...
Gelukkig waren Noël en Manja er ook en hebben ze mij naar het ziekenhuis gebracht. Al reed Noël traag, met mijn gekneusde schouder door putten en over bulten, leek het wel alsof hij Parijs-Dakar racete!
Ik kreeg een infuus en werd meteen herinnerd aan de nachtmerrie van mijn eerste ziekenhuiservaring. Al had ik barstende hoofdpijn, ik kon niet slapen, mede door mijn wantrouwen. Toen de arts zich voorstelde als een collega van dr Peter van de mobiele kliniek, kreeg ik rust en vertrouwen. Eens te meer voelde ik mij gezegend door mijn deelnames aan de mobiele kliniek. Dag aan dag draagt Hij mij; die God is mijn heil!
Uiteindelijk ben ik goed verzorgd! Verpleegkundigen geven hier echter uitsluitend verpleegkundige zorgen (inspuitingen, infusen, wondzorgen,...), geen hygiënische. Gelukkig ben ik vertrouwd met het gepruts van kledij met infusen. Wat hulp zou echter welkom geweest zijn. Ik vraag mij af hoe ze dat doen als iemand écht zíek is en uit z'n bed niet geraakt... Op mijn vraag om wat hulp om mijn haren te borstelen en op te steken, glimlachte de verpleger nogal verlegen en heeft zijn vrouwelijk collega gestuurd... Vanmorgen kwam ze spontaan mijn coiffure maken; terwijl hebben we een goed en bemoedigend gesprek gehad; zo rijgt God weer een sterretje aan mijn levensketting.
Vlak voor mijn vertrek zou ik nog een antibiotica-shot krijgen. Hoe, waardoor het fout liep, weet ik niet. De naald werd niet gemanipuleerd en was toch naast de ader geraakt. Medicatie inspuiten wordt dan een marteling. Toen ik voelde dat ik weer slecht begon te worden, heb ik radicaal gezegd dat ze maar opnieuw moesten prikken of de medicatie in pillen geven. Ik had echt geen zin nog eens flauw te vallen en de hele reutemeteut opnieuw mee te maken...
Dit schrijf ik wel weer van 'thuis' - het voelt zo goed! - Home sweet home. Mijn belastingaangifte heb ik echter - voor mijn 'libération', letterlijk: invrijheidstelling of ontslag vaststond - van in het ziekenhuis verstuurd; toch weer op de valreep...

Dankpunten:
- Mijn gezondheid en dat het ongeval geen ergere gevolgen heeft gehad
- Goed herstel
- Zorg van Manja en Nathanja
- Bewogenheid van de collega's

Gebedspunten:
- Herstel van mijn schouder
- Bescherming op de weg (elke weekdag bidden we hiervoor onder de paillotte; zaterdag... - toch iets om over na te denken)

(Foto's van de afsluiting volgen asap - met een platte camerabatterij kon ik er in het ziekenhuis geen maken...)