Net zoals overal de zomerkampen aan de gang zijn, gaat momenteel het CAP-kamp van Pan Bila door. Een team van Franse jongvolwassenen, waarvan sommigen al voor de 5e en/of 8e keer deelnemen, is vorige week woensdag in Ouaga aangekomen. Zo hadden ze wat tijd om te acclimatiseren, uit te pakken en hun laatste voorbereidingen te treffen voor de kinderen aankwamen. Je merkte dat een aantal onder hen niet meer aan zijn proefstuk was. De Burkinabese animators zijn twee dagen later toegekomen. Terwijl in België de kampvoorbereidingen na de nieuwjaarsdrukte van start gaan, begint men er hier na de juni-examens aan. Het wordt dus plots heel intensief druk. Onze lokale collega's zijn dan slechts sporadisch in de bureau maar des te meer op het schoolterrein aanwezig.
Nog tot zondag kan de eerste groep (6-14-jarigen) zich uitleven in alle spel dat hen wordt aangeboden. Daarnaast is ook ruimte voor stille tijd en persoonlijke aandacht van de animatoren. De kinderen genieten volop van deze ene, zorgeloze week per jaar! Bovendien krijgen ze elke dag 3 maaltijden. Dankzij Gods genade en de steun van vele donatoren en thuisfronten kunnen we dit aan de armste kinderen aanbieden. God is goed!
We merken ook dat kinderen die wel op Pan Bila op school zitten, doch niet in het CAP-programma zijn opgenomen en dus niet kunnen deelnemen aan het kamp, zo graag van de partij willen zijn. Maar er zijn regels... en er zijn grenzen... Toch kunnen ze af en toe een graantje meepikken van wat aangeboden wordt, zowel op gebied van spel als van voeding.
Mijn gezondheid is ondertussen een constant variabele. Ik weet nog steeds niet waarom ik in het ziekenhuis antibiotica gekregen heb maar in Burkina delen ze dit uit als warme broodjes. Nooit eerder had ik in deze mate en zo lang last van de gevolgen van een antibioticakuur. Elke dag weer is het afwachten of mijn maag en darmen dan wel in 'goede' of 'minder goede' doen zullen zijn. Vandaag is het 'minder goed', dus blijf ik werken in de bureau alhoewel ik zo graag op kamp zou zijn, een handje toesteken waar ik kan, hun wondjes verzorgen en genieten van hun blije, gelukkige gezichten. Morgen is het misschien weer anders...
Voor het CAP-programma worden we gesponsord door Progetto Africa (Italiaans) en Suur Nugu (Frans). De Franse animatoren zijn verbonden aan Suur Nugu. Eén van hen ontmoet nu voor het eerst het kind dat hij sponsort, heeft contact gehad met de ouders en heeft besloten extra gezondheidskosten voor zijn petekind op zich te nemen... Of hoe God door mensen heen Zijn zegen wil uitdelen... Zijn wegen zijn ondoorgrondelijk en onvoorstelbaar. Tevens een bemoediging voor mezelf.
Ondertussen is Fred naar Denemarken vertrokken. We missen hem. We hopen dat hij snel werk vindt en zijn leven (en dat van zijn gezin) op de sporen krijgt.
Dank- en gebedspunten:
- herstel van mijn schouder en maagdarmkanaal;
- een veilig kamp en Gods zegen over de kinderen en de monitoren;
- voor Nathanja die hier nog twee weken met de kinderen achter blijft en de opruiming van hun huishouden;
- voor Fred: werk en reïntegratie.
Hartelijke groet!
Fabiola
Geen opmerkingen:
Een reactie posten