Net zoals overal de zomerkampen aan de gang zijn, gaat momenteel het CAP-kamp van Pan Bila door. Een team van Franse jongvolwassenen, waarvan sommigen al voor de 5e en/of 8e keer deelnemen, is vorige week woensdag in Ouaga aangekomen. Zo hadden ze wat tijd om te acclimatiseren, uit te pakken en hun laatste voorbereidingen te treffen voor de kinderen aankwamen. Je merkte dat een aantal onder hen niet meer aan zijn proefstuk was. De Burkinabese animators zijn twee dagen later toegekomen. Terwijl in België de kampvoorbereidingen na de nieuwjaarsdrukte van start gaan, begint men er hier na de juni-examens aan. Het wordt dus plots heel intensief druk. Onze lokale collega's zijn dan slechts sporadisch in de bureau maar des te meer op het schoolterrein aanwezig.
Nog tot zondag kan de eerste groep (6-14-jarigen) zich uitleven in alle spel dat hen wordt aangeboden. Daarnaast is ook ruimte voor stille tijd en persoonlijke aandacht van de animatoren. De kinderen genieten volop van deze ene, zorgeloze week per jaar! Bovendien krijgen ze elke dag 3 maaltijden. Dankzij Gods genade en de steun van vele donatoren en thuisfronten kunnen we dit aan de armste kinderen aanbieden. God is goed!
We merken ook dat kinderen die wel op Pan Bila op school zitten, doch niet in het CAP-programma zijn opgenomen en dus niet kunnen deelnemen aan het kamp, zo graag van de partij willen zijn. Maar er zijn regels... en er zijn grenzen... Toch kunnen ze af en toe een graantje meepikken van wat aangeboden wordt, zowel op gebied van spel als van voeding.
Mijn gezondheid is ondertussen een constant variabele. Ik weet nog steeds niet waarom ik in het ziekenhuis antibiotica gekregen heb maar in Burkina delen ze dit uit als warme broodjes. Nooit eerder had ik in deze mate en zo lang last van de gevolgen van een antibioticakuur. Elke dag weer is het afwachten of mijn maag en darmen dan wel in 'goede' of 'minder goede' doen zullen zijn. Vandaag is het 'minder goed', dus blijf ik werken in de bureau alhoewel ik zo graag op kamp zou zijn, een handje toesteken waar ik kan, hun wondjes verzorgen en genieten van hun blije, gelukkige gezichten. Morgen is het misschien weer anders...
Voor het CAP-programma worden we gesponsord door Progetto Africa (Italiaans) en Suur Nugu (Frans). De Franse animatoren zijn verbonden aan Suur Nugu. Eén van hen ontmoet nu voor het eerst het kind dat hij sponsort, heeft contact gehad met de ouders en heeft besloten extra gezondheidskosten voor zijn petekind op zich te nemen... Of hoe God door mensen heen Zijn zegen wil uitdelen... Zijn wegen zijn ondoorgrondelijk en onvoorstelbaar. Tevens een bemoediging voor mezelf.
Ondertussen is Fred naar Denemarken vertrokken. We missen hem. We hopen dat hij snel werk vindt en zijn leven (en dat van zijn gezin) op de sporen krijgt.
Dank- en gebedspunten:
- herstel van mijn schouder en maagdarmkanaal;
- een veilig kamp en Gods zegen over de kinderen en de monitoren;
- voor Nathanja die hier nog twee weken met de kinderen achter blijft en de opruiming van hun huishouden;
- voor Fred: werk en reïntegratie.
Hartelijke groet!
Fabiola
.
vrijdag 31 juli 2015
dinsdag 14 juli 2015
Ziekenhuiservaring
3e keer, goede keer???
2 keer ben ik een beetje ziek geweest, de 3e aanval was een voltreffer! Die kwam deze keer niet van een microbe, virus, parasiet of amoebe (uiteindelijk allemaal beestjes die je liever niet op bezoek krijgt; maar ze kloppen niet aan en vragen niet of ze welkom zijn...) maar van een motorijder die loodrecht op mij inreed, van de linkerkant, achteraan in mijn voorwiel, gelukkig niet aan hoge snelheid. Ik was op weg van de school naar huis, na het sluitingsevenement waarmee het schooljaar beëindigd wordt, dit jaar op 11juli, Vlaamse Feestdag. Waarschijnlijk dacht hij de enige weggebruiker te zijn of wou hij het terrein gebruiken om te crossen...? Ik vloog van mijn moto en belandde onzacht twee meter verderop in het stof. Voor deze afsluiting van het schooljaar had ik mij gekleed in dezelfde stof als de leerkrachten. Op deze dag zijn dus niet de leerlingen, maar de leerkrachten (al enkele jaren - en nu ik ook) in uniform. Panjestof is nogal stevig en heeft mij bij mijn landing beschermd tegen meer en grotere schaaf-(brand-)wonden. Ook geen kleerscheuren! Balans: shock, schaafwonde aan mijn rechterelleboog en een gekneusde rechterschouder. Ondanks de pijnstilling heb ik die nacht niet goed geslapen; elke beweging deed pijn en wekte mij - zo weet je hoeveel je beweegt terwijl je slaapt...!
Op zondagochtend, net voor het einde van de prediking, voelde ik dat het mis ging: ik zette mij op de grond, legde mij neer en ben van mijn stokske gedraaid... Daarmee heeft iedereen het einde van een goeie boodschap gemist...
Gelukkig waren Noël en Manja er ook en hebben ze mij naar het ziekenhuis gebracht. Al reed Noël traag, met mijn gekneusde schouder door putten en over bulten, leek het wel alsof hij Parijs-Dakar racete!
Ik kreeg een infuus en werd meteen herinnerd aan de nachtmerrie van mijn eerste ziekenhuiservaring. Al had ik barstende hoofdpijn, ik kon niet slapen, mede door mijn wantrouwen. Toen de arts zich voorstelde als een collega van dr Peter van de mobiele kliniek, kreeg ik rust en vertrouwen. Eens te meer voelde ik mij gezegend door mijn deelnames aan de mobiele kliniek. Dag aan dag draagt Hij mij; die God is mijn heil!
Uiteindelijk ben ik goed verzorgd! Verpleegkundigen geven hier echter uitsluitend verpleegkundige zorgen (inspuitingen, infusen, wondzorgen,...), geen hygiënische. Gelukkig ben ik vertrouwd met het gepruts van kledij met infusen. Wat hulp zou echter welkom geweest zijn. Ik vraag mij af hoe ze dat doen als iemand écht zíek is en uit z'n bed niet geraakt... Op mijn vraag om wat hulp om mijn haren te borstelen en op te steken, glimlachte de verpleger nogal verlegen en heeft zijn vrouwelijk collega gestuurd... Vanmorgen kwam ze spontaan mijn coiffure maken; terwijl hebben we een goed en bemoedigend gesprek gehad; zo rijgt God weer een sterretje aan mijn levensketting.
Vlak voor mijn vertrek zou ik nog een antibiotica-shot krijgen. Hoe, waardoor het fout liep, weet ik niet. De naald werd niet gemanipuleerd en was toch naast de ader geraakt. Medicatie inspuiten wordt dan een marteling. Toen ik voelde dat ik weer slecht begon te worden, heb ik radicaal gezegd dat ze maar opnieuw moesten prikken of de medicatie in pillen geven. Ik had echt geen zin nog eens flauw te vallen en de hele reutemeteut opnieuw mee te maken...
Dit schrijf ik wel weer van 'thuis' - het voelt zo goed! - Home sweet home. Mijn belastingaangifte heb ik echter - voor mijn 'libération', letterlijk: invrijheidstelling of ontslag vaststond - van in het ziekenhuis verstuurd; toch weer op de valreep...
Dankpunten:
- Mijn gezondheid en dat het ongeval geen ergere gevolgen heeft gehad
- Goed herstel
- Zorg van Manja en Nathanja
- Bewogenheid van de collega's
Gebedspunten:
- Herstel van mijn schouder
- Bescherming op de weg (elke weekdag bidden we hiervoor onder de paillotte; zaterdag... - toch iets om over na te denken)
(Foto's van de afsluiting volgen asap - met een platte camerabatterij kon ik er in het ziekenhuis geen maken...)
2 keer ben ik een beetje ziek geweest, de 3e aanval was een voltreffer! Die kwam deze keer niet van een microbe, virus, parasiet of amoebe (uiteindelijk allemaal beestjes die je liever niet op bezoek krijgt; maar ze kloppen niet aan en vragen niet of ze welkom zijn...) maar van een motorijder die loodrecht op mij inreed, van de linkerkant, achteraan in mijn voorwiel, gelukkig niet aan hoge snelheid. Ik was op weg van de school naar huis, na het sluitingsevenement waarmee het schooljaar beëindigd wordt, dit jaar op 11juli, Vlaamse Feestdag. Waarschijnlijk dacht hij de enige weggebruiker te zijn of wou hij het terrein gebruiken om te crossen...? Ik vloog van mijn moto en belandde onzacht twee meter verderop in het stof. Voor deze afsluiting van het schooljaar had ik mij gekleed in dezelfde stof als de leerkrachten. Op deze dag zijn dus niet de leerlingen, maar de leerkrachten (al enkele jaren - en nu ik ook) in uniform. Panjestof is nogal stevig en heeft mij bij mijn landing beschermd tegen meer en grotere schaaf-(brand-)wonden. Ook geen kleerscheuren! Balans: shock, schaafwonde aan mijn rechterelleboog en een gekneusde rechterschouder. Ondanks de pijnstilling heb ik die nacht niet goed geslapen; elke beweging deed pijn en wekte mij - zo weet je hoeveel je beweegt terwijl je slaapt...!
Op zondagochtend, net voor het einde van de prediking, voelde ik dat het mis ging: ik zette mij op de grond, legde mij neer en ben van mijn stokske gedraaid... Daarmee heeft iedereen het einde van een goeie boodschap gemist...
Gelukkig waren Noël en Manja er ook en hebben ze mij naar het ziekenhuis gebracht. Al reed Noël traag, met mijn gekneusde schouder door putten en over bulten, leek het wel alsof hij Parijs-Dakar racete!
Ik kreeg een infuus en werd meteen herinnerd aan de nachtmerrie van mijn eerste ziekenhuiservaring. Al had ik barstende hoofdpijn, ik kon niet slapen, mede door mijn wantrouwen. Toen de arts zich voorstelde als een collega van dr Peter van de mobiele kliniek, kreeg ik rust en vertrouwen. Eens te meer voelde ik mij gezegend door mijn deelnames aan de mobiele kliniek. Dag aan dag draagt Hij mij; die God is mijn heil!
Uiteindelijk ben ik goed verzorgd! Verpleegkundigen geven hier echter uitsluitend verpleegkundige zorgen (inspuitingen, infusen, wondzorgen,...), geen hygiënische. Gelukkig ben ik vertrouwd met het gepruts van kledij met infusen. Wat hulp zou echter welkom geweest zijn. Ik vraag mij af hoe ze dat doen als iemand écht zíek is en uit z'n bed niet geraakt... Op mijn vraag om wat hulp om mijn haren te borstelen en op te steken, glimlachte de verpleger nogal verlegen en heeft zijn vrouwelijk collega gestuurd... Vanmorgen kwam ze spontaan mijn coiffure maken; terwijl hebben we een goed en bemoedigend gesprek gehad; zo rijgt God weer een sterretje aan mijn levensketting.
Vlak voor mijn vertrek zou ik nog een antibiotica-shot krijgen. Hoe, waardoor het fout liep, weet ik niet. De naald werd niet gemanipuleerd en was toch naast de ader geraakt. Medicatie inspuiten wordt dan een marteling. Toen ik voelde dat ik weer slecht begon te worden, heb ik radicaal gezegd dat ze maar opnieuw moesten prikken of de medicatie in pillen geven. Ik had echt geen zin nog eens flauw te vallen en de hele reutemeteut opnieuw mee te maken...
Dit schrijf ik wel weer van 'thuis' - het voelt zo goed! - Home sweet home. Mijn belastingaangifte heb ik echter - voor mijn 'libération', letterlijk: invrijheidstelling of ontslag vaststond - van in het ziekenhuis verstuurd; toch weer op de valreep...
Dankpunten:
- Mijn gezondheid en dat het ongeval geen ergere gevolgen heeft gehad
- Goed herstel
- Zorg van Manja en Nathanja
- Bewogenheid van de collega's
Gebedspunten:
- Herstel van mijn schouder
- Bescherming op de weg (elke weekdag bidden we hiervoor onder de paillotte; zaterdag... - toch iets om over na te denken)
(Foto's van de afsluiting volgen asap - met een platte camerabatterij kon ik er in het ziekenhuis geen maken...)
Gadget 'Follow by email' geïnstalleerd
Als mededeling, maar ook om te zien of en hoe het werkt, zet ik deze boodschap op de blog. Misschien vind je het leuk...? Laat het maar weten! Het is altijd fijn om reacties te ontvangen! Dankjewel!
zaterdag 4 juli 2015
Kort
Dat je de laatste weken niets kon vernemen, heeft twee redenen:
1. Op twee weken tijd ben ik twee keer ziek geweest. Niet erg, maar het was toch nodig om te recupereren. Het klimaat heeft ook geen positieve invloed op het herstel. In deze periode heb ik de noodzakelijkste taken toch verder uitgevoerd: ik heb hier namelijk niemand die de permanentie overneemt... Mijn overige energie had ik nodig om voor mezelf te zorgen. Gelukkig kreeg ik wat support van Nathanja. Dankjewel!
2. Vandaag is het ondertussen twee weken dat het internet niet meer functioneert. Tijdens de regenbuien, te vergelijken met flinke onweders in België, valt het internet wel meer uit voor 2-5u. Internetcuts gedurende twee of drie dagen zijn ook nog voorgevallen. 14 dagen, dat hebben Fred en Noël nog niet meegemaakt. We weten ook niet hoelang dit nog aanhoudt... Daarom heb ik gisteren besloten internet te kopen met een speciale 'sleutel'; dit is wel een extra kost, dus ik ben er zuinig op; voorlopig geen foto's!
Terwijl ik mij voorgenomen had met het invullen van mijn belastingsaangifte niet te wachten tot de laatste dag, is het nu toch bijna zover. Uiteraard wordt dit 'high priority'!
Dankpunten:
- een aantal vlotte bevallingen en een goeie start van het nieuwe, jonge leven;
- een vijftal meisjes uit het centrum konden terugkeren naar de thuissituatie of zich voorbereiden op hun huwelijk met de vader van de baby;
- mijn gezondheid.
Gebedspunten:
- momenteel hebben we een aantal heel jonge tienertjes (9-13j) in het meisjescentrum, gelukkig niet zwanger van de straat geplukt;
- wijsheid voor het werk op school: kinderen verwonden zichzelf (kleine, banale wondjes) om door een 'blanke' verzorgd te kunnen worden... Zo gek kan je het niet verzinnen!
- de 'pluies hivernales' (wel bij 30°C!): het regenseizoen is zo belangrijk voor de landbouw: op 4-4,5 maanden moeten ze een heel jaar 'goed' maken. Tot op vandaag is er te weinig regen gevallen, maar hier en daar zijn de boeren uit hun 'zomerslaap' (boven 40°C kan je moeilijk van een 'winterslaap' spreken!) wakker geschoten en beginnen 'wikkelen'; tegelijkertijd breekt in Madagaskar het oogstseizoen aan, dat is allemaal Afrika!
- de komst van Immanuel en Joke Soetaert;
- een deugddoende verlofperiode voor de familie Van Dingenen;
- mijn gezondheid.
Dit bericht is toch langer geworden dan ik had gedacht...
Hartelijke groet!
Fabiola
1. Op twee weken tijd ben ik twee keer ziek geweest. Niet erg, maar het was toch nodig om te recupereren. Het klimaat heeft ook geen positieve invloed op het herstel. In deze periode heb ik de noodzakelijkste taken toch verder uitgevoerd: ik heb hier namelijk niemand die de permanentie overneemt... Mijn overige energie had ik nodig om voor mezelf te zorgen. Gelukkig kreeg ik wat support van Nathanja. Dankjewel!
2. Vandaag is het ondertussen twee weken dat het internet niet meer functioneert. Tijdens de regenbuien, te vergelijken met flinke onweders in België, valt het internet wel meer uit voor 2-5u. Internetcuts gedurende twee of drie dagen zijn ook nog voorgevallen. 14 dagen, dat hebben Fred en Noël nog niet meegemaakt. We weten ook niet hoelang dit nog aanhoudt... Daarom heb ik gisteren besloten internet te kopen met een speciale 'sleutel'; dit is wel een extra kost, dus ik ben er zuinig op; voorlopig geen foto's!
Terwijl ik mij voorgenomen had met het invullen van mijn belastingsaangifte niet te wachten tot de laatste dag, is het nu toch bijna zover. Uiteraard wordt dit 'high priority'!
Dankpunten:
- een aantal vlotte bevallingen en een goeie start van het nieuwe, jonge leven;
- een vijftal meisjes uit het centrum konden terugkeren naar de thuissituatie of zich voorbereiden op hun huwelijk met de vader van de baby;
- mijn gezondheid.
Gebedspunten:
- momenteel hebben we een aantal heel jonge tienertjes (9-13j) in het meisjescentrum, gelukkig niet zwanger van de straat geplukt;
- wijsheid voor het werk op school: kinderen verwonden zichzelf (kleine, banale wondjes) om door een 'blanke' verzorgd te kunnen worden... Zo gek kan je het niet verzinnen!
- de 'pluies hivernales' (wel bij 30°C!): het regenseizoen is zo belangrijk voor de landbouw: op 4-4,5 maanden moeten ze een heel jaar 'goed' maken. Tot op vandaag is er te weinig regen gevallen, maar hier en daar zijn de boeren uit hun 'zomerslaap' (boven 40°C kan je moeilijk van een 'winterslaap' spreken!) wakker geschoten en beginnen 'wikkelen'; tegelijkertijd breekt in Madagaskar het oogstseizoen aan, dat is allemaal Afrika!
- de komst van Immanuel en Joke Soetaert;
- een deugddoende verlofperiode voor de familie Van Dingenen;
- mijn gezondheid.
Dit bericht is toch langer geworden dan ik had gedacht...
Hartelijke groet!
Fabiola
Paam Laafi op bezoek op Pan Bila...
... of hoe je met kleine kracht gezondheid verwerft...
Nadat ik voor het eerst meegegaan was met de mobiele kliniek van Paam Laafi (dr. Peter Van Dingenen), had ik zo intens verlangd naar Paam Laafi op Pan Bila.
Door allerlei omstandigheden was de school niet op de hoogte van de komst van de mobiele kliniek. Dus ben ik 's morgens vrij vroeg naar de school vertrokken om de directeur (Charles) in te lichten en de nodige voorbereidingen te treffen zodat we het hele team 'warm' konden onthalen.
Terwijl ik anders ín het konvooi zit, wachtte ik het nu op van op de trappen voor de klaslokalen. Het voelde zo goed toen ik de jeeps het terrein zag opdraaien.
Heel vaak is een klas van de Internationale School van Ouagadougou (ISO) mee om de oogtesten uit te voeren en lengte en gewicht op te nemen. Deze keer echter niet. De drie kandidaten toekomstige directeurs vonden dit zo'n belangrijk project van de ISO dat ze het zelf wilden meemaken. Dr. Peter had dan ook heel wat uitleg te geven over beide projecten en hun de verbondenheid via Tearfund. Daarna vertelde hij hoe de verschillende deeltaken uitgevoerd en de administratie ingevuld dienden te worden. Ook dat is België in Burkina! De minimale administratie is noodzakelijk om nadien de kinderen te kunnen opvolgen in geval ze voor (na-)behandeling nog naar Paam Laafi moeten. Nadat de drie kandidaten gezien hadden hoe alles in zijn werk ging, zijn ze vertrokken; de andere volwassenen hadden nog een ander programma voor de namiddag, dus bleef alleen het basisteam over. Dit was wel even schrikken: hoe zouden we door al het werk geraken met zoveel minder volk...? En dr. Peter, die al maanden bezig is met de overdracht van de verantwoordelijkheden naar de lokale medewerkers (omdat hij eerst naar België en daarna naar Ghana gaat), keek rustig toe en liet alle beslissingen aan de anderen over. Met enkele verschuivingen konden we toch verder werken en het voorziene takenpakket afronden.
Ik genoot...
Na de onderzoeken van de mobiele kliniek had ik nog een afspraak met de meisjes van het centrum om de boekiek te openen zodat ze hun aankopen konden doen.
Het is een heel drukke dag geweest en één nacht slapen was blijkbaar onvoldoende om te recupereren. 's Anderendaags hadden we geen elektriciteit, geen internet en geen temperatuur (het was slechts 23°C); wel kregen we een gezapige regenbui. Regen betekent dat het leven stilvalt. Deze keer was ik er echt dankbaar om.
Pan Bila is een vrij grote school, bijna 400 leerlingen. Daarom waren drie bezoeken van Paam Laafi nodig om ze allemaal de 'revue' te laten passeren. De organisatie van de laatste twee had nogal wat voeten in de aarde; dr Peter was inmiddels naar België vertrokken, dus zonder hem. Ondertussen zijn de laatste medische controles uitgevoerd. Deze week begin ik met de opvolging van de leerlingen die voor meer onderzoek/behandeling/controle naar het Paam Laafi-ziekenhuis moeten. Dit ligt zo'n viertal kilometer van de school; beide locaties vind je op Google Earth.
Zo gaat de mobiele kliniek de zomervakantie in...
In Burkina loopt het schooljaar op z'n laatste beentjes; traditiegetrouw worden onze leerlingen met een speciale ceremonie uitgewuifd op de laatste dag: zaterdag 11 juli. Hierover meer in een volgend bericht!
Nadat ik voor het eerst meegegaan was met de mobiele kliniek van Paam Laafi (dr. Peter Van Dingenen), had ik zo intens verlangd naar Paam Laafi op Pan Bila.
Door allerlei omstandigheden was de school niet op de hoogte van de komst van de mobiele kliniek. Dus ben ik 's morgens vrij vroeg naar de school vertrokken om de directeur (Charles) in te lichten en de nodige voorbereidingen te treffen zodat we het hele team 'warm' konden onthalen.
Terwijl ik anders ín het konvooi zit, wachtte ik het nu op van op de trappen voor de klaslokalen. Het voelde zo goed toen ik de jeeps het terrein zag opdraaien.
Heel vaak is een klas van de Internationale School van Ouagadougou (ISO) mee om de oogtesten uit te voeren en lengte en gewicht op te nemen. Deze keer echter niet. De drie kandidaten toekomstige directeurs vonden dit zo'n belangrijk project van de ISO dat ze het zelf wilden meemaken. Dr. Peter had dan ook heel wat uitleg te geven over beide projecten en hun de verbondenheid via Tearfund. Daarna vertelde hij hoe de verschillende deeltaken uitgevoerd en de administratie ingevuld dienden te worden. Ook dat is België in Burkina! De minimale administratie is noodzakelijk om nadien de kinderen te kunnen opvolgen in geval ze voor (na-)behandeling nog naar Paam Laafi moeten. Nadat de drie kandidaten gezien hadden hoe alles in zijn werk ging, zijn ze vertrokken; de andere volwassenen hadden nog een ander programma voor de namiddag, dus bleef alleen het basisteam over. Dit was wel even schrikken: hoe zouden we door al het werk geraken met zoveel minder volk...? En dr. Peter, die al maanden bezig is met de overdracht van de verantwoordelijkheden naar de lokale medewerkers (omdat hij eerst naar België en daarna naar Ghana gaat), keek rustig toe en liet alle beslissingen aan de anderen over. Met enkele verschuivingen konden we toch verder werken en het voorziene takenpakket afronden.
Ik genoot...
Na de onderzoeken van de mobiele kliniek had ik nog een afspraak met de meisjes van het centrum om de boekiek te openen zodat ze hun aankopen konden doen.
Het is een heel drukke dag geweest en één nacht slapen was blijkbaar onvoldoende om te recupereren. 's Anderendaags hadden we geen elektriciteit, geen internet en geen temperatuur (het was slechts 23°C); wel kregen we een gezapige regenbui. Regen betekent dat het leven stilvalt. Deze keer was ik er echt dankbaar om.
Pan Bila is een vrij grote school, bijna 400 leerlingen. Daarom waren drie bezoeken van Paam Laafi nodig om ze allemaal de 'revue' te laten passeren. De organisatie van de laatste twee had nogal wat voeten in de aarde; dr Peter was inmiddels naar België vertrokken, dus zonder hem. Ondertussen zijn de laatste medische controles uitgevoerd. Deze week begin ik met de opvolging van de leerlingen die voor meer onderzoek/behandeling/controle naar het Paam Laafi-ziekenhuis moeten. Dit ligt zo'n viertal kilometer van de school; beide locaties vind je op Google Earth.
Zo gaat de mobiele kliniek de zomervakantie in...
In Burkina loopt het schooljaar op z'n laatste beentjes; traditiegetrouw worden onze leerlingen met een speciale ceremonie uitgewuifd op de laatste dag: zaterdag 11 juli. Hierover meer in een volgend bericht!
Abonneren op:
Posts (Atom)