De boog...

... kan niet altijd gespannen staan.
Enkele vakantiekiekjes van een deugddoende verlofperiode in Bobo!

Meer van Tengela

Cascade van Banfora

Wandelen op het water; wie deed dat ook???

Dômes van Fabedougou

En dan rinkelt de gsm... de baas natuurlijk!

Het kleine broertje van het planetarium

Soms...

Soms gebeuren er dingen in het leven die moeilijk zijn, soms heel veel pijn doen, soms allebei tegelijk. Daar blijven jullie niet van gespaard, zendelingen niet en ik evenmin.
Afgelopen tijd heb ik het meegemaakt en ik ben blij dat ik deze bladzijde heb kunnen omslaan, meenemend wat God me hierdoor heeft willen leren.
Tijdens de zomerperiode werden ook de vrouwenbijbelstudies onderbroken. Terwijl we bij de bespreking van het boek Esther erop gewezen werden dat Gods tijd de beste is, kreeg ik hier de toepassing. Op het goede moment werden de bijeenkomsten hervat zodat ik een klankbord vond en bemoedigd werd door de inhoud van Hosea: we zijn aanvaard, volledig, waardevol en geliefd door de Vader. Ook als we dit weten, is het soms goed daar opnieuw op gewezen te worden.
Het zijn echter niet de beste 'schrijf'-momenten maar zo loopt ieders leven door bergen en dalen. Nu dus weer bergop!

De fietsenstalling... zoals het hoort!

Afgelopen periode heb ik veel tijd geïnvesteerd in het onthaal van de leerlingen in de fietsenstalling. Al gaan de lessen pas om 7.30u van start, de leerlingen beginnen al toe te stromen vanaf 6.30u. Onverwacht aan- en/of afwezig zijn, blijkt heel efficiënt: wie zijn fiets niet volgens de regels parkeert, mag papier, plastiek en ander vuilnis rapen op het terrein. Zo boek ik winst op twee terreinen. In Burkina gooit iedereen - het zijn grote uitzonderingen die het niet doen - zijn vuilnis nonchalant op de grond, daar waar het hem/haar uitkomt; zo ook op school. Als 400 leerlingen elke dag hun vuilnis lukraak weggooien, blijft voorlopig voldoende vuilnis over voor de sanctie in de fietsenstalling... Toch hoop ik dat er op korte termijn bewustwording ontstaat. We zien wel!

Toilet van de kleuterklas

Tegelijk met de fietsenstalling kan ik ook de toiletten in het oog houden. Blijkbaar is het universeel dat jongens wedijveren om de 'beste' prestatie: wie kan het verst plassen of van op de grootste afstand in het gaatje mikken. (Zowel voor jongens/mannen als meisjes/vrouwen zijn de toiletten hier gewoon gaten in de vloer - daaronder zit wel een aalput.) Dat hun amusant spel weinig bevorderlijk is voor de hygiëne van de toiletten, hoeft waarschijnlijk geen uitleg. Sedert enkele weken zijn ook de nieuwe toiletten in gebruik genomen: elke klas heeft nu zijn eigen 'sanitaire hokjes', één voor de jongens, één voor de meisjes. Zo hebben de oudste leerlingen tenminste proper sanitair. Elke klas kan voorlopig zijn eigen toiletten markeren; na het herstel van de oudste deuren, zullen ze waarschijnlijk op één of andere manier gemerkt worden.


Na het bezoek van Luc en Mirjam Leplae in augustus en na de grote schoonmaak van Michels magezijn voor de container begin oktober toekwam, heb ik nu ongeveer evenveel BH's in de meisjesboetiek als elke lingeriewinkel. Begin oktober werd de boetiek ook voor het personeel opengesteld maar uitsluitend voor de aankoop van BH's en shampoo: voor de dames interessant en verleidelijk omwille van de andere producten die alleen voor de meisjes zijn, voor de mannen: niet 'hun boetiek'.

Groetjes!

TOP-nieuws ontvangen

Deze week hebben we in Ouaga TOP-nieuws en co gekregen. Ik kijk er elke keer weer naar uit om te lezen hoe het met de andere zendelingen gaat en hun getuigenis hoe God in hun leven en in hun project werkt: heel vaak verrassend, altijd trouw aan Zijn Woord en Zijn beloften.
De publicatie heeft me er echter ook bij bepaald dat je nog wat tegoed van me hebt, namelijk mijn avonturen in het CMA (gezondheidscentrum) bij de bevalling van Marie.

In de zaal waar de meisjes hun arbeid doormaken, staan zes bedden. Zijn er meer vrouwen in arbeid, dan is er nog plaats op de grond... Dit was het geval toen Marie er verbleef. Zoals je ziet, geen stoel voor wie bij de vrouw in arbeid blijft, geen kast voor je persoonlijke spullen. De eerste nacht heb ik doorgebracht op een bankje, geleund tegen een paneel dat een minimale scheiding tussen de vrouwen en de 'bureau' maakt.

De volgende dag mocht Marie verhuizen naar een zaal met tien bedden. Daar vond ik toch een gammele stoel. Ik heb het risico genomen mij er op neer te zetten en... nee, de stoel heeft stand gehouden, drie dagen lang! Niet alle bedden waren bezet, dus heb ik mij 's nacht op het bed naast Marie neergelegd. Je moet weten: tussen de bezettingen worden de bedden niet afgewassen of ontsmet. Ik heb er maar op gerekend dat mijn afweersysteem in orde is...

Uiteindelijk heb ik het bed met Rihanata gedeeld, hoofd aan voeten. Rihanata was ooit meisje in het centrum, nu collega op het centrum. De bedden hebben zig-zagvering met daarop een matras, helemaal doorlegen, als je geluk hebt 10 cm dik. Je lichaam moet dus de vering volgen om een beetje 'goed' te liggen. Ik ben niet zo'n moeilijke slaper, dus ik heb een redelijke nacht gehad.

Om te eten moest ik wel telkens naar huis gaan, zo'n 800 m ver. Tijdens mijn afwezigheid bleef Rihanata of een meisje van het centrum bij Marie.
Na drie dagen arbeid werd een echografie gemaakt. Deze is in een gevorderd stadium van de zwangerschap niet meer betrouwbaar wat de leeftijd van de baby betreft. Wat wel duidelijk was: de navelstreng lag rond de hals van de baby die mooi ingedaald was.
Frustratie, frustratie: Marie werd ontslagen met volledige ontsluiting.
Ik had er geen goed oog in. M'n collega's zeggen wel vaker: wat onze gezondheid betreft, zijn we echt in Gods handen. Dat bepaalt mij er telkens weer bij dat dat de beste, veiligste plek is. Weer een moment van balanceren tussen 'vertrouwen op God' en 'eigen verantwoordelijkheid'. Ook mijn collega's zagen geen graten in dit ontslag.


En op de moto hobbel-de-bobbel terug naar het centrum, 3,5 km ver...
Na haar verontrustend sms-je vrijdag-middag ben ik onmiddellijk naar het centrum gefietst en zijn we per taxi naar het CMA teruggekeerd. Marie had een ernstige infectie opgelopen en contracties, maar de arbeid zette niet door. Ik ben geen vroedvrouw, ik weet niet waarom. Na nog een nacht op het bankje wou men haar opnieuw ontslaan. De infectie was erger geworden. Ik overlegde met Marie die de voorkeur gaf aan een keizersnede. Uiteindelijk is ze ook zo bevallen, een hele opluchting!


Zelf machteloos staan, brengt je dichter bij gebed en bij God. Als westerlingen hebben we te vaak de neiging op onze materiële middelen en mogelijkheden te vertrouwen en pas in laatste instantie naar God te gaan. Hier krijgen we regelmatig lessen om het omgekeerd aan te pakken.


Al de dagen dat ik alleen bij Marie was, hebben we heel wat afgepraat, mocht ik haar verhaal horen en haar beter leren kennen. Ondanks de keizersnede maakte de baby een goeie start met de borstvoeding. Het heeft wel heel wat voeten in de aarde gehad voor haar operatiewonde genezen was, maar nu stellen moeder en kind het opperbest! Een wolk van een baby!


Na haar keizersnede verhuisde ze weer naar een andere zaal, met bedden in dezelfde staat; gelukkig met een vrij bed naast haar zodat ik de nacht toch liggend/slapend kon doorbrengen. Na nog vijf dagen kamperen, mocht Marie naar het centrum terugkeren.

De arbeidszaal,
gelukkig met gaasdraad voor de vensters

Rihanata tijdens een uurtje sport met Nathanja

Instrumenten liggen altijd klaar voor gebruik...

De reanimatiekamer voor de pasgeborene

De bevallingskamer

Marie met Immanuel, God met ons

Joke, Luc en Mirjam op kraambezoek

Slapende waak...

Voeten intrekken als de poetsvrouw
met water begint te gooien!

't Is vandaag de eerste schooldag...!

Jawel, vandaag, vrijdag 9 oktober, terwijl jullie in België misschien al verlangend uitkijken naar de herfstvakantie, is in Burkina het nieuwe schooljaar van start gegaan. Normaal valt deze dag op 1 oktober. Door de staatsgreep werd de start met één week uitgesteld. Donderdag is voor de lagere schoolkinderen een vrije dag... Zo komt het dat op Pan Bila de kinderen vandaag voor het nieuwe schooljaar onthaald werden, enkelen al in hun gloednieuwe uniform: een fris ruitje in bordeaux-grijze tinten voor bovenaan, bordeaux onderaan; model, snit en details vrij te kiezen. Zo krijg je toch uniformiteit zonder eentonigheid.

Orokia (L) en Konaté (R), met een klasgenootje
 dat wel al in uniform is

Twee meisjes van het centrum (Orokia en Konaté), die voortijdig, zonder getuigschrift lager onderwijs, de school verlaten hadden, hebben nu de draad van degelijk onderwijs weer opgepikt met de steun van Keoogo, onze lokale partner in het meisjescentrum. Heel fijn om nog maar eens te mogen ervaren dat het ene deelproject (de school) een ander (het meisjescentrum) ondersteunt. Zo mochten we al eerder meemaken dat twee meisjes van het centrum de basiscursus informatica volgden.

Variaties op het thema...

Zo worden de kinderen van de kleuterklas onthaald,
door een heel enthousiaste mw Christine,
uitgerust na een meer dan verdiende zomervakantie. 

Voorbereiding van de funderingen voor een nieuw gebouw.

 De eerste schooldag werd ook benut om te werken aan de fundering voor een nieuw gebouw op het schoolterrein. Het gebouw zit als prefab-bouwelementen in de container. Op het moment dat ik dit schrijf, verwachten we deze volgende week dinsdag of woensdag. Ondanks de vertraging door de staatsgreep, staat de container al enige tijd in Ouagadougou. De man die het vrijgeven ervan moest ondertekenen, heeft vandaag verlof genomen...

Dank en gebed:
- Gods bescherming, trouw en voorzieningen in materiaal, middelen en mensen gedurende zovele jaren;
- voor het nieuwe schooljaar: motivatie en inzet, zowel bij de leerlingen als bij de leerkrachten;
- Gods bescherming voor de leerlingen en alle personeelsleden op de weg naar school/het werk en weer naar huis;
- voor een vlotte afhandeling van de douane-formaliteiten;
- voor de gezondheid van de meisjes en de kinderen op het centrum en van de leerlingen en leerkrachten op school: ze lijken als dominostenen te vallen als gevolg van een malaria-infectie
- Gods trouw, voorzieningen en zegen voor mij persoonlijk gedurende enkele moeilijke weken die achter mij liggen;
- voor nieuwe relaties en vriendschappen.

CAP-kamp - foto's

Terwijl de vakantieherinneringen vervagen en de foto's eindelijk geordend zijn, wil ik jullie toch nog even laten nagenieten van ons zomerCAPkamp.

Via onderstaande links kom je bij de foto's van één van de Franse monitoren: 

https://www.flickr.com/gp/87910855@N08/Y9hu6j (kleinkamp)

https://www.flickr.com/gp/87910855@N08/WyL9SE (afsluitend theater na de eerste week)

https://www.flickr.com/gp/87910855@N08/gBM9s5 (grootkamp)


Veel kijkplezier!

Pan Bila op bezoek op Paam Laafi

In juni was de mobiele kliniek (zie eerder bericht) op bezoek op onze school. Ongeveer 65/340 leerlingen werden uitgenodigd voor follow up bij de oog-, tand- of algemene arts op Paam Laafi.
Op vrijdag 10 juli vroeg de directeur me om voor elk kind een uitnodiging voor Paam Laafi te maken. Dat werd een avond van knutselen met tijd, papier en afspraken om dit nog in orde te krijgen voor de volgende dag, de dag van de feestelijke sluiting van de school. Uiteindelijk zijn we erin geslaagd de wedloop tegen de tijd te winnen!

Onder de paillotte, hun beurt afwachtend bij de tandarts. 

Achteraf mocht ik vernemen dat de kinderen die niet op het sluitingsfeest aanwezig waren, toch hun uitnodiging voor Paam Laafi afgehaald hebben en zijn alle kinderen naar de follow up gegaan. Het doet deugd te vernemen dat ze massaal aan de oproep gehoor gegeven hebben. Ook op Paam Laafi vonden ze de uitnodigingen een goed idee.
Misschien vraag je je af waarom ik dit nu pas laat weten? Het afsluitingsfeest is weinig feestelijk geëindigd voor mij: een andere moto (van links!) heeft mij ondersteboven gereden met reeds bekende gevolgen. Nadien had ik technische problemen waardoor ik dit niet online kon plaatsen...

Bloemlezing van bloemetjes

In de stilte, genietend van de lokale bloemenpracht. Geniet maar mee... Wonderlijke schepping!

Onrust

Terwijl ik vorig bericht schreef, tegelijk opnieuw genietend van mijn reis van zes maanden geleden, wist ik niets van wat zich op minder dan tien kilometer van mijn deur afspeelde: de zoveelste staatsgreep in Burkina Faso...
Na de middag was ik met een andere tas dan gewoonlijk naar het meisjescentrum vertrokken en had mijn gsm niet mee. Dit gebeurt niet vaak maar natuurlijk wel als het hoogst ongelegen komt. Zo was ik ook niet bereikbaar om de oproep om naar huis te komen, te ontvangen...

Ondertussen zijn we 48u verder. Gisteren werd niet gewerkt, tenzij thuis; vandaag idem dito. In principe hebben we overdag huisarrest, 's avonds en 's nachts is de avondklok ingesteld.Vanmorgen heb ik snel in het dichtstbijzijnde warenhuis enkele boodschappen opgehaald. De uitbater was zeer welwillend: alhoewel de winkel uit veiligheidsoverwegingen gesloten was, heeft hij mij langs achteren binnengelaten en kon ik mijn aankopen doen zodat ik het WE 'binnenshuis' kan overleven. Wat een zegen!
Ik heb ook wat elementaire spullen verzameld voor als we plots moeten evacueren.

Alles samen roept het een vaag gevoel van oorlogsdreiging op. Het doet me ook denken aan Israël, waar ondertussen de tweede (of al de derde) generatie in een sfeer van oorlogsdreiging opgroeit.
De mensen in de straat praten over niks anders, ze zijn machteloos woedend, ontmoedigd en ontgoocheld: op minder dan drie weken van de verkiezingen gebeurt dit. Een jaar lang hebben ze uitgekeken naar deze verkiezingen die nu hoogstwaarschijnlijk niet zullen doorgaan.
Na de onafhankelijkheid van Burkina in 1960 met de installatie van een verkozen president, hebben geen reguliere verkiezingen meer plaatsgevonden. Telkens werden ze verhinderd door een staatsgreep, steeds door dezelfde legertop, die de installatie van een democratie onmogelijk maakt. De onlusten van vorig jaar maakten hierop een uitzondering, wat de burgers hoopvol stemde naar de verkiezingen van oktober 2015 toe.

Bij deze dan ook een warme oproep voor gebed voor:
- herstel van de rust en vrede in Burkina;
- een leider die God wil gehoorzamen en veranderingen ten goede voor de bevolking wil en kan doorvoeren;
- troost voor de families van hen die hun leven verloren;
- herstel van de gewonden;
- bescherming van de kinderen en jongeren die vanaf maandag weer naar school zouden moeten gaan, vrede in het hart van hun ouders om hen te laten vertrekken

PS: toen ik dit bericht gisteravond wou plaatsen, was er plots geen internet meer, nu dus wel... Ook dat is Burkina!

Een speciale dag...

Vandaag ben ik 6 maanden in Ouaga.
Zes maanden terug, op het uur dat ik dit schrijf, zat ik in de auto op weg naar de luchthaven. Enkele minuten voor middernacht landde ik in Ouaga.
Wat ben ik God dankbaar dat ik hier mag zijn!

De eerste drie maanden verliepen zonder problemen, ondanks de hitte. Daarna brak het regenseizoen aan en hoewel de regel heel welkom was, de insecten waren het minder: crème smeren om mij tegen hen te beschermen tweemaal per dag, daarna crème smeren om jeuk als gevolg van de uitdroging van de huid door de anti-insectencrème te behandelen en later te voorkomen.

'k Ben ook een paar keer ziek geweest, meestal banaal maar het herstel verloopt in dit klimaat niet zo vlot als in België en twee keer werd ik aangereden. Ondertussen is alle schade hersteld en nadat ik vorige week dagen lang problemen had met mijn bloeddruk, voel ik me nu weer picobello in orde!

Daartegenover staat dat ik ook heel wat zegen ontvangen heb.

Tussen de collega's in de bureau heb ik mijn plaatsje gekregen, ook al was het even schuiven na de Soetaertjesstoelendans. De collega's hebben me vaak cultuurachtergrondinformatie gegeven zodat ik situaties (en hoe deze ontstaan) kon begrijpen. Het familieleven hier is veel ruimer dan het gezinsleven in België met de sociale voor- en nadelen vandien.

De schoolkinderen komen graag naar de verpleegpost en met de leerkrachten heb ik een goede verstandhouding opgebouwd. Goede relaties zijn zo belangrijk voor een vlotte samenwerking.

Het onthaal, na negen dagen afwezigheid, op het meisjescentrum was hartverwarmend. Het deed deugd! Al leek bij aanvang dat mijn voorlichting hen niet raakte, nu merk ik dat ze er toch gevolg aan geven. Dat iemand vertaalt naar Moré, zal daar wel mede debet aan zijn.

In de boetiek leek alles vlot te verlopen, tot ik bij de verhuis diefstal ontdekte. Door de werking aan te passen, hopen we dit in de toekomst te voorkomen. De feestelijke opening van de nieuwe boetiek was een hoogtepunt.
Ook het bezoek van Luc en Mirjam Leplae bezorgde me fijne momenten en betekende een persoonlijke bemoediging. Toen ik de oproep voor BH's plaatste, stonden de valiezen met BH's al klaar bij hen thuis. Of hoe God voorziet!

Elke dag geeft nieuwe vreugde!
Zo mag ik net als in het liedje 'Tel je zegeningen, tel ze één voor één' elke dag mijn zegeningen tellen.

Vanmorgen zei een collega heel toepasselijk: 'In het Moré bestaat een uitdrukking: Als ik erover spreek, riskeer ik de pedalen te verliezen...'

Met heel veel dank aan onze grote God dat ik in Burkina mag zijn!

 

Het verschil tussen een verpleegkundige en een heks...

Doordat de bevalling van Marie in twee bedrijven is doorgegaan (dit lees je in TOPnieuws), heb ik de laatste dagen nogal wat tijd in het CMA (te vergelijken met een dispensarium) doorgebracht. Wandelend over het terrein met de bedoeling Marie op de been en de arbeid gaande te houden, heb ik de dienst ‘Kinderzorg’ (vergelijkbaar met de Belgische opvolging van baby’s door Kind & Gezin) gevonden.

Onder een paillotte met stenen banken vond ik tal van moeders met baby’s, geduldig hun beurt afwachten. Ik trok enkele foto’s en hoorde enkele reacties, onverstaanbaar, in Moré. Daarop reageerde de verpleegkundige in ijzig snijdend Frans: ‘Hier worden geen foto’s van mij getrokken zonder mijn toestemming.’ Haar verdere commentaar was blijkbaar niet voor mij want ze ging verder in Moré. De reacties van de moeders waren niet uit de lucht!

Enkele dagen later komt Franceline op de kraamafdeling naar me toe (Marie is inmiddels bevallen) en vertelt dat de verpleegkundige van Kinderzorg haar boekje met gegevens over haar baby (zoals wij dat ook kennen) niet wil teruggeven tenzij ze ervoor betaalt. Mijn haar komt recht bij zoveel machtswellust en corruptie. Ze keert terug en wacht haar beurt (de laatste) af. Terwijl ik haar achterna ga, ontmoet ik de verpleegkundige van het verloskwartier en vertel het verhaal. Ze reageert: ‘Dat recht heeft ze (vpk van Kinderzorg) niet. Kom morgenochtend terug, dan maak ik een nieuw boekje voor Franceline’. Ik stap verder en zet mij naast haar neer. Ik zie hoe de verpleegkundige zonder veel trammelant vogelpik speelt van het ene babybilletje in het andere. Zo oefenden wij nog niet op sinaasappelen in onze studententijd (oei, wat lijkt dat ondertussen lang geleden…!) De jonge moedertjes zien met angst in de ogen dat de verpleegkundige hen nadert. Uiteindelijk zijn alle moeders met hun kinderen weg, Franceline en ik blijven over.

Op haar duizendste gemak ruimt ze haar spullen en paperassen (ja, die hebben ze hier ook!) op en zegt tegen Franceline (in Moré) dat ze haar moet volgen naar haar bureau. Mij keurt ze geen blik waardig maar ’t kan me niks schelen. Ik volg Franceline op de voet. In de deuropening (goed zichtbaar aanwezig) wachten we geduldig tot ze haar zakken geledigd en papieren opgeruimd heeft. Ze heeft ongeveer alle stapels in haar handen gehad en wil Franceline duidelijk maken dat ze het boekje niet vindt. Franceline, woordeloos gesteund en aangemoedigd door mezelf, wijst op de stapel waarin ze haar boekje weet. Flink tegen haar goesting overhandigt ze het kleinood aan de rechtmatige eigenaar, zonder vergoeding op te strijken. Haar blik kruist de mijne, allesbehalve vriendelijk. Ik houd mijn bedenkingen voor mezelf, beseffend dat elke week wel één of meer meisjes van het centrum aan haar kuren uitgeleverd zijn.

Tot mijn spijt moet ik vaststellen: ‘Soms is het moeilijk om het verschil tussen een verpleegkundige en een heks te zien…’ 

Overhoop

Nee, gelukkig niet mijn ziel maar vorige vrijdagmiddag is er weer één in geslaagd mij overhoop te rijden...
Met de schrik, een geblutste L-knie en de schaafwonde van vorig ongeval weer open, ben ik er vanaf gekomen. Van mijn baas kreeg ik de suggestie het verkeerseducatiepark van Pan Bila eens te bezoeken. Als ik kon kiezen, zou ik liever de kassa open houden en gans Ouaga/Burkina laten passeren voor een rij-examen...!
Voor een auto moet je in principe een rijbewijs hebben, maar er wordt weinig controle op gedaan. Veel kinderen brengen heel wat tijd op de moto door, vervoerd door vader of moeder, op haar rug (een vader met zijn baby op de rug heb ik nog niet gezien...), op de duo- of de triozit of tussen de benen van de chauffeur, heel wat mogelijkheden, dus, afhankelijk van de gezinssamenstelling en de leeftijden van de kinderen. Zo komt het dat ook hier geldt: 'Jong geleerd, is oud (sorry: zeer jong) gedaan!' Gastjes van 12-14 jaar, nauwelijks in staat het gewicht van de brommer te beheersen, zie je regelmatig achter het stuur; in navolging van hun ouders zwierig en gezwind door het verkeer: een ander zal wel plaats maken..., de rempedaal kennen ze niet... laat staan het verkeersreglement!
Ook deze keer is mijn rijwiel er zonder brokken vanaf gekomen...
Dus heb ik me het hele weekend heel erg rustig gehouden om niet weer in het ziekenhuis te belanden...
Waar ik ook een beetje van overhoop ben, is dat een lokale partner, in het kader van een nationale campagne voor gezinsplanning (de bevolking groeit in Burkina momenteel pijlsnel aan), de meisjes van alle centra (dus ook Pan Bila) waar ze mee samenwerkt, uitnodigt om een langwerkend (5j) contraceptief te laten inplanten. De meisjes krijgen heel veel goede dingen van deze organisatie, ze hebben er vertrouwen in; dus in hun gedachten is het 'Wat van X komt, is goed!' Op maandagmiddag kregen ze de oproep, op dinsdagmorgen werd het implantaat geplaatst. Geen tijd voor informatie over werking, voordelen en schadelijke gevolgen voor hun lichaam, geen tijd om erover na te denken, geen tijd om een weloverwogen beslissing te nemen. Dat dit hen niet tegen SOA (sexueel overdraagbare aandoeningen) beschermt, komt niet in hun gedachten op. Tevens leert het hen niet om op relationeel en moreel vlak andere keuzes te maken.
Er is dus werk aan de winkel om hen voorlichting te geven...!
Ik was er even niet goed van toen ik het hoorde. Eigenlijk was ik verontwaardigd. Gelukkig was daar een Zwitsers koppel (zij werken al heel wat jaartjes in Pan Bila, zonder mandaat), dat mijn mening deelde. Ze waren het met mij eens dat het voor deze groep meisjes te laat was om hen te informeren en hen een goed overdachte, verantwoorde beslissing te laten nemen.

Dank- en gebedspunten:
- mijn gezondheid: ik ben er weer 'goed' vanaf gekomen...
- herstel van mijn R-schouder en R-elleboog
- wijsheid om voorlichting te geven

In het licht van de blauwe maan...

Klinkt speciaal, vind je niet: wanneer het twee nachten na mekaar volle maan is... Met de kleur van de maan heeft het echter niks te maken.
Hierbij enkele beelden van onze paillotte tijdens deze tweede vollemaansnacht, ondertussen mijn vijfde volle maan in Burkina.

De paillotte waaronder menig uur gebeden en vergaderd wordt

Speciaal voor...

In één van de eerste berichten vertelde ik dat hier, naast op de djembé, ook vaak op een gambé gespeeld wordt. Ik kreeg toen de vraag enkele beelden van de gambé op de blog te plaatsen maar ik zag nooit meer één.
Eindelijk zag ik er toch weer enkele op de doopdienst van twee meisjes van het centrum.
Dus speciaal op verzoek, te meer omdat hij zo lang geduldig gewacht heeft en om nog tal van redenen.
De gambé lijkt op een sinaasappelkrat, in steviger hout, en een rundsvel ipv de bodem. Geniet van de muziek!

... en een streepje muziek.

Met drie, elk op een gambé, dat geeft muziek!

5 augustus: Nationale feestdag

Geniet met mij van de nationale hymne op Pan Bila:

Het valt niet altijd mee om  goede beelden te maken van mensen met een donkere huidskleur,binnen, maar de muziek is er niet minder om.

Groetjes!
Fabiola