Fabiola-PanBila: TOP-nieuws ontvangen

Deze week hebben we in Ouaga TOP-nieuws en co gekregen. Ik kijk er elke keer weer naar uit om te lezen hoe het met de andere zendelingen gaat en hun getuigenis hoe God in hun leven en in hun project werkt: heel vaak verrassend, altijd trouw aan Zijn Woord en Zijn beloften.
De publicatie heeft me er echter ook bij bepaald dat je nog wat tegoed van me hebt, namelijk mijn avonturen in het CMA (gezondheidscentrum) bij de bevalling van Marie.

In de zaal waar de meisjes hun arbeid doormaken, staan zes bedden. Zijn er meer vrouwen in arbeid, dan is er nog plaats op de grond... Dit was het geval toen Marie er verbleef. Zoals je ziet, geen stoel voor wie bij de vrouw in arbeid blijft, geen kast voor je persoonlijke spullen. De eerste nacht heb ik doorgebracht op een bankje, geleund tegen een paneel dat een minimale scheiding tussen de vrouwen en de 'bureau' maakt.

De volgende dag mocht Marie verhuizen naar een zaal met tien bedden. Daar vond ik toch een gammele stoel. Ik heb het risico genomen mij er op neer te zetten en... nee, de stoel heeft stand gehouden, drie dagen lang! Niet alle bedden waren bezet, dus heb ik mij 's nacht op het bed naast Marie neergelegd. Je moet weten: tussen de bezettingen worden de bedden niet afgewassen of ontsmet. Ik heb er maar op gerekend dat mijn afweersysteem in orde is...

Uiteindelijk heb ik het bed met Rihanata gedeeld, hoofd aan voeten. Rihanata was ooit meisje in het centrum, nu collega op het centrum. De bedden hebben zig-zagvering met daarop een matras, helemaal doorlegen, als je geluk hebt 10 cm dik. Je lichaam moet dus de vering volgen om een beetje 'goed' te liggen. Ik ben niet zo'n moeilijke slaper, dus ik heb een redelijke nacht gehad.

Om te eten moest ik wel telkens naar huis gaan, zo'n 800 m ver. Tijdens mijn afwezigheid bleef Rihanata of een meisje van het centrum bij Marie.
Na drie dagen arbeid werd een echografie gemaakt. Deze is in een gevorderd stadium van de zwangerschap niet meer betrouwbaar wat de leeftijd van de baby betreft. Wat wel duidelijk was: de navelstreng lag rond de hals van de baby die mooi ingedaald was.
Frustratie, frustratie: Marie werd ontslagen met volledige ontsluiting.
Ik had er geen goed oog in. M'n collega's zeggen wel vaker: wat onze gezondheid betreft, zijn we echt in Gods handen. Dat bepaalt mij er telkens weer bij dat dat de beste, veiligste plek is. Weer een moment van balanceren tussen 'vertrouwen op God' en 'eigen verantwoordelijkheid'. Ook mijn collega's zagen geen graten in dit ontslag.

En op de moto hobbel-de-bobbel terug naar het centrum, 3,5 km ver...
Na haar verontrustend sms-je vrijdag-middag ben ik onmiddellijk naar het centrum gefietst en zijn we per taxi naar het CMA teruggekeerd. Marie had een ernstige infectie opgelopen en contracties, maar de arbeid zette niet door. Ik ben geen vroedvrouw, ik weet niet waarom. Na nog een nacht op het bankje wou men haar opnieuw ontslaan. De infectie was erger geworden. Ik overlegde met Marie die de voorkeur gaf aan een keizersnede. Uiteindelijk is ze ook zo bevallen, een hele opluchting!

Zelf machteloos staan, brengt je dichter bij gebed en bij God. Als westerlingen hebben we te vaak de neiging op onze materiële middelen en mogelijkheden te vertrouwen en pas in laatste instantie naar God te gaan. Hier krijgen we regelmatig lessen om het omgekeerd aan te pakken.

Al de dagen dat ik alleen bij Marie was, hebben we heel wat afgepraat, mocht ik haar verhaal horen en haar beter leren kennen. Ondanks de keizersnede maakte de baby een goeie start met de borstvoeding. Het heeft wel heel wat voeten in de aarde gehad voor haar operatiewonde genezen was, maar nu stellen moeder en kind het opperbest! Een wolk van een baby!

Na haar keizersnede verhuisde ze weer naar een andere zaal, met bedden in dezelfde staat; gelukkig met een vrij bed naast haar zodat ik de nacht toch liggend/slapend kon doorbrengen. Na nog vijf dagen kamperen, mocht Marie naar het centrum terugkeren.