Bloemlezing van bloemetjes

In de stilte, genietend van de lokale bloemenpracht. Geniet maar mee... Wonderlijke schepping!

Onrust

Terwijl ik vorig bericht schreef, tegelijk opnieuw genietend van mijn reis van zes maanden geleden, wist ik niets van wat zich op minder dan tien kilometer van mijn deur afspeelde: de zoveelste staatsgreep in Burkina Faso...
Na de middag was ik met een andere tas dan gewoonlijk naar het meisjescentrum vertrokken en had mijn gsm niet mee. Dit gebeurt niet vaak maar natuurlijk wel als het hoogst ongelegen komt. Zo was ik ook niet bereikbaar om de oproep om naar huis te komen, te ontvangen...

Ondertussen zijn we 48u verder. Gisteren werd niet gewerkt, tenzij thuis; vandaag idem dito. In principe hebben we overdag huisarrest, 's avonds en 's nachts is de avondklok ingesteld.Vanmorgen heb ik snel in het dichtstbijzijnde warenhuis enkele boodschappen opgehaald. De uitbater was zeer welwillend: alhoewel de winkel uit veiligheidsoverwegingen gesloten was, heeft hij mij langs achteren binnengelaten en kon ik mijn aankopen doen zodat ik het WE 'binnenshuis' kan overleven. Wat een zegen!
Ik heb ook wat elementaire spullen verzameld voor als we plots moeten evacueren.

Alles samen roept het een vaag gevoel van oorlogsdreiging op. Het doet me ook denken aan Israël, waar ondertussen de tweede (of al de derde) generatie in een sfeer van oorlogsdreiging opgroeit.
De mensen in de straat praten over niks anders, ze zijn machteloos woedend, ontmoedigd en ontgoocheld: op minder dan drie weken van de verkiezingen gebeurt dit. Een jaar lang hebben ze uitgekeken naar deze verkiezingen die nu hoogstwaarschijnlijk niet zullen doorgaan.
Na de onafhankelijkheid van Burkina in 1960 met de installatie van een verkozen president, hebben geen reguliere verkiezingen meer plaatsgevonden. Telkens werden ze verhinderd door een staatsgreep, steeds door dezelfde legertop, die de installatie van een democratie onmogelijk maakt. De onlusten van vorig jaar maakten hierop een uitzondering, wat de burgers hoopvol stemde naar de verkiezingen van oktober 2015 toe.

Bij deze dan ook een warme oproep voor gebed voor:
- herstel van de rust en vrede in Burkina;
- een leider die God wil gehoorzamen en veranderingen ten goede voor de bevolking wil en kan doorvoeren;
- troost voor de families van hen die hun leven verloren;
- herstel van de gewonden;
- bescherming van de kinderen en jongeren die vanaf maandag weer naar school zouden moeten gaan, vrede in het hart van hun ouders om hen te laten vertrekken

PS: toen ik dit bericht gisteravond wou plaatsen, was er plots geen internet meer, nu dus wel... Ook dat is Burkina!

Een speciale dag...

Vandaag ben ik 6 maanden in Ouaga.
Zes maanden terug, op het uur dat ik dit schrijf, zat ik in de auto op weg naar de luchthaven. Enkele minuten voor middernacht landde ik in Ouaga.
Wat ben ik God dankbaar dat ik hier mag zijn!

De eerste drie maanden verliepen zonder problemen, ondanks de hitte. Daarna brak het regenseizoen aan en hoewel de regel heel welkom was, de insecten waren het minder: crème smeren om mij tegen hen te beschermen tweemaal per dag, daarna crème smeren om jeuk als gevolg van de uitdroging van de huid door de anti-insectencrème te behandelen en later te voorkomen.

'k Ben ook een paar keer ziek geweest, meestal banaal maar het herstel verloopt in dit klimaat niet zo vlot als in België en twee keer werd ik aangereden. Ondertussen is alle schade hersteld en nadat ik vorige week dagen lang problemen had met mijn bloeddruk, voel ik me nu weer picobello in orde!

Daartegenover staat dat ik ook heel wat zegen ontvangen heb.

Tussen de collega's in de bureau heb ik mijn plaatsje gekregen, ook al was het even schuiven na de Soetaertjesstoelendans. De collega's hebben me vaak cultuurachtergrondinformatie gegeven zodat ik situaties (en hoe deze ontstaan) kon begrijpen. Het familieleven hier is veel ruimer dan het gezinsleven in België met de sociale voor- en nadelen vandien.

De schoolkinderen komen graag naar de verpleegpost en met de leerkrachten heb ik een goede verstandhouding opgebouwd. Goede relaties zijn zo belangrijk voor een vlotte samenwerking.

Het onthaal, na negen dagen afwezigheid, op het meisjescentrum was hartverwarmend. Het deed deugd! Al leek bij aanvang dat mijn voorlichting hen niet raakte, nu merk ik dat ze er toch gevolg aan geven. Dat iemand vertaalt naar Moré, zal daar wel mede debet aan zijn.

In de boetiek leek alles vlot te verlopen, tot ik bij de verhuis diefstal ontdekte. Door de werking aan te passen, hopen we dit in de toekomst te voorkomen. De feestelijke opening van de nieuwe boetiek was een hoogtepunt.
Ook het bezoek van Luc en Mirjam Leplae bezorgde me fijne momenten en betekende een persoonlijke bemoediging. Toen ik de oproep voor BH's plaatste, stonden de valiezen met BH's al klaar bij hen thuis. Of hoe God voorziet!

Elke dag geeft nieuwe vreugde!
Zo mag ik net als in het liedje 'Tel je zegeningen, tel ze één voor één' elke dag mijn zegeningen tellen.

Vanmorgen zei een collega heel toepasselijk: 'In het Moré bestaat een uitdrukking: Als ik erover spreek, riskeer ik de pedalen te verliezen...'

Met heel veel dank aan onze grote God dat ik in Burkina mag zijn!

 

Het verschil tussen een verpleegkundige en een heks...

Doordat de bevalling van Marie in twee bedrijven is doorgegaan (dit lees je in TOPnieuws), heb ik de laatste dagen nogal wat tijd in het CMA (te vergelijken met een dispensarium) doorgebracht. Wandelend over het terrein met de bedoeling Marie op de been en de arbeid gaande te houden, heb ik de dienst ‘Kinderzorg’ (vergelijkbaar met de Belgische opvolging van baby’s door Kind & Gezin) gevonden.

Onder een paillotte met stenen banken vond ik tal van moeders met baby’s, geduldig hun beurt afwachten. Ik trok enkele foto’s en hoorde enkele reacties, onverstaanbaar, in Moré. Daarop reageerde de verpleegkundige in ijzig snijdend Frans: ‘Hier worden geen foto’s van mij getrokken zonder mijn toestemming.’ Haar verdere commentaar was blijkbaar niet voor mij want ze ging verder in Moré. De reacties van de moeders waren niet uit de lucht!

Enkele dagen later komt Franceline op de kraamafdeling naar me toe (Marie is inmiddels bevallen) en vertelt dat de verpleegkundige van Kinderzorg haar boekje met gegevens over haar baby (zoals wij dat ook kennen) niet wil teruggeven tenzij ze ervoor betaalt. Mijn haar komt recht bij zoveel machtswellust en corruptie. Ze keert terug en wacht haar beurt (de laatste) af. Terwijl ik haar achterna ga, ontmoet ik de verpleegkundige van het verloskwartier en vertel het verhaal. Ze reageert: ‘Dat recht heeft ze (vpk van Kinderzorg) niet. Kom morgenochtend terug, dan maak ik een nieuw boekje voor Franceline’. Ik stap verder en zet mij naast haar neer. Ik zie hoe de verpleegkundige zonder veel trammelant vogelpik speelt van het ene babybilletje in het andere. Zo oefenden wij nog niet op sinaasappelen in onze studententijd (oei, wat lijkt dat ondertussen lang geleden…!) De jonge moedertjes zien met angst in de ogen dat de verpleegkundige hen nadert. Uiteindelijk zijn alle moeders met hun kinderen weg, Franceline en ik blijven over.

Op haar duizendste gemak ruimt ze haar spullen en paperassen (ja, die hebben ze hier ook!) op en zegt tegen Franceline (in Moré) dat ze haar moet volgen naar haar bureau. Mij keurt ze geen blik waardig maar ’t kan me niks schelen. Ik volg Franceline op de voet. In de deuropening (goed zichtbaar aanwezig) wachten we geduldig tot ze haar zakken geledigd en papieren opgeruimd heeft. Ze heeft ongeveer alle stapels in haar handen gehad en wil Franceline duidelijk maken dat ze het boekje niet vindt. Franceline, woordeloos gesteund en aangemoedigd door mezelf, wijst op de stapel waarin ze haar boekje weet. Flink tegen haar goesting overhandigt ze het kleinood aan de rechtmatige eigenaar, zonder vergoeding op te strijken. Haar blik kruist de mijne, allesbehalve vriendelijk. Ik houd mijn bedenkingen voor mezelf, beseffend dat elke week wel één of meer meisjes van het centrum aan haar kuren uitgeleverd zijn.

Tot mijn spijt moet ik vaststellen: ‘Soms is het moeilijk om het verschil tussen een verpleegkundige en een heks te zien…’