Eerste vliegreis...

Rond 12.45u pikte Cécil Imelda en mij op voor mijn laatste autorit, richting Luchthaven Zaventem. Het fileleed van de laatste dagen in acht genomen, verliep de rit vrij vlot. Door Cécils rijke luchthavenervaringen vonden we moeiteloos de weg om in te checken. Niks geen stress! Zalig!

Aan de paspoortcontrole scheidden onze wegen. Toen begon het...
Eerst de weg zoeken door alle shops in de taxvrije zone, daarna de handbagagecontrole. Nadat alles door de scanner gepasseerd was, werd ik vriendelijk, doch zeer gedecideerd verzocht de controleur te volgen en moest mijn tas leegmaken. Ik pakte een deel uit. Daarna gingen mijn spullen weer door de scanner. Plots haalde de controleur twee aardappelmesjes uit mijn tas... Ik schrok mij een bult! Ik zag mijn vliegreis al vliegen... zonder mij. De controleur gooide mijn mesjes in de vuilbak... en ik mocht door... geen problemen meer! Daar was ik dus goed vanaf gekomen. Die tas heb ik in het verleden heel vaak gebruikt voor uitstappen; een aardappelmesje in mijn bagage kwam vaak goed van pas. Ik had ze er alleen moeten uithalen... Ik herademde...

Bij het inchecken had ik een plaats aan het venster gevraagd. Die heb ik ook gekregen maar jammer genoeg boven de L-vleugel. Daardoor was mijn zicht beperkt. Naar het zuiden vliegend, zat ik dus ook aan de schaduwzijde. Mijn trui had ik in Zaventem aan Imelda gegeven. Dat het binnen in het vliegtuig vrij koud is door de airco, heb ik toen ervaren. Terwijl mensen aan de zonzijde het ruitje blindeerden, zat ik aan de andere kant te rillen van de kou. Ik verlangde naar de warmte van Ouagadougou... Het vertrek en het opstijgen waren ook al speciale ervaringen. Ik had er nog nooit bij stilgestaan dat vliegtuigen even goed achteruit rijden; de gebouwen even uit de weg trekken zodat ze vooruit kunnen vertrekken, is minder evident... Eénmaal het vliegtuig snelheid maakt om op te stijgen, hoor je de motoren vrij hard ronken. Dan wordt de tarmac losgelaten en schiet je de lucht in, een hele ervaring. Je mag er dan niet aan denken dat je kan neerstorten...
Op weg naar Casablanca kreeg ik de wollen sjaal van mijn jonge buurvrouw. Zij had hem niet nodig en ik was er blij mee. Zij vertrok voor een jaar naar Rabat om met ouderen te werken. Zo wist ik mezelf door haar gezegend en daar ben ik dankbaar voor.

In Zaventem waren we met ruim vijftig minuten vertraging vertrokken. Dat betekende dat ik in Casablanca slechts twintig ipv tachtig minuten de tijd had om mijn weg naar mijn volgende vliegtuig te zoeken. Gelukkig moest ik mij niet om mijn vrachtbagage bekommeren. Nadat ik aan een verkeerde gate had aangeschoven, slaagde ik er toch nog in om bij de laatsten mijn zitplaats in te nemen.

Tweede vlucht, tweede maal opstijgen, het begon te wennen... De kou echter niet...
Ik was heel blij dat de warmte van Ouaga me tegenkwam toen ik kort na middernacht uit het vliegtuig stapte. Aanvankelijk vond ik mijn voorbereide immigratiepapieren niet. 'k Had wel verwacht Noël en Manja in die ruimte te zien maar nee, hoor! Er is iets fout met hun kaart om binnen te geraken. Dus moesten ze net als iedereen buiten wachten. 'k Begon toen al flink moe te worden, was blij hen te herkennen en hen het heft in handen te zien nemen.

Ze brachten mij naar mijn voorlopige residentie tegenover de bureaus van Pan Bila. Ook al was het heel warm, ik viel onmiddellijk in slaap. Eindelijk aangekomen...