Jawel, vandaag ben ik hier al een week! Wat vliegt de tijd!
Dankpunten:
- de aanpassing die momenteel in alle aspecten vlot verloopt;
- mijn gezondheid;
- de gastvrijheid en goede zorgen van Noël en Manja.
Gebedspunten:
- een goede afreis en een deugddoende, gezegende rustperiode voor Noël en Manja;
- mijn verdere aanpassing aan het klimaat (de zwaarste periode is april...)
- mijn gezondheid
- de kermis op de Pan Bila-school op donderdag 26 maart: dat alles goed mag verlopen en de kinderen een fijne dag mogen hebben;
- inzicht in de taken die ik op mij neem;
- aandacht voor de gekwetste en kwetsbare levens van de Pan Bila-meisjes;
- de terugkeer van twee meisjes naar Togo;
- start van een nieuwe kerk op 22 maart op de school: dat ze een nieuw lichtpunt mag zijn.
Dat ik het in deze eerste week zo goed gesteld heb, heb ik allereerst te danken aan God die mij gezegend heeft met overvloedige gastvrijheid en zorgzaamheid van Noël en Manja. Aan hen heb ik het te danken dat ik nog niet ziek geweest ben, niet verloren gelopen ben en voorzien ben van de spullen die ik niet meer in mijn bagage mee kon nemen. Een heel oprecht dankjewel! Onze hemelse Vader zal het jullie verlonen!
Dinsdagochtend heb ik met Manja de omgeving 'verkend'. Wat vooral belangrijk was, is dat ik herkenningspunten vond. Het eerste was uiteraard de boom in het midden van de weg; deze staat net buiten het kruispunt, maar is zichtbaar vanaf de grote (geasfalteerde) weg; bovendien moet ik deze voorbij om naar het huis van Noël en Manja en Fred en Nathanja, die mekaars buren zijn, te lopen. We hebben ook de bakkerij en de twee belangrijkste boutiques bezocht en er wat rondgesnuiterd. Je kan ze vergelijken met een mini-mini-kruidenierswinkel. Heel belangrijk: ze verkopen gekoeld water in zakjes van 250 en 400 ml: onontbeerlijk om hier te overleven. Ik heb de indruk dat ik elke dag 3-5l water drink en veel minder het toilet bezoek met veel kleinere plasjes... Daartegenover staat dat het zweet me elke dag langs alle kanten van het lijf loopt. Als ik het voordien niet goed wist, weet ik nu waar mijn zweetklieren gelocaliseerd zijn...
In de namiddag heb ik met Fred wat administratie in orde gemaakt: uurwerken één uur achteruit gezet (12u Ouaga-tijd = 13u Belgo-tijd). Toen realiseerde ik mij dat ik één uur langer gereisd had dan gedacht: nu weet ik dat aankomst- en vertrektijden van een vliegtuig steeds in de lokale tijd vermeld staan. Heel wat bijgeleerd wat vliegen betreft! 'k Heb ook mijn nieuwe sim-kaart en de toegang tot internet gekregen.
Woensdag zijn Manja en ik naar het meisjescentrum geweest. Daar is heel wat werk te doen! Vandaar zijn we naar de school gereden. Het is onvoorstelbaar hoe alle weggebruikers van de volledige baanbreedte gebruik maken als er geen tegenligger is. Ik probeer er eens een filmpje van te maken! Voortdurend kijk ik mijn ogen uit naar al dat gewemel. Tegelijk moet ik proberen herkenningspunten te vinden. Eénmaal van de grote weg af is het altijd rechtdoor, zowel naar het meisjescentrum als naar de school en ook tussen beide. Je moet er alleen rekening houden dat de 'rechtdoor'-wegen kronkelen en splitsen en ze allemaal geen naam hebben... Gisteren ben ik er in geslaagd alleen naar beide locaties te fietsen met weinig 'foute' wegen te nemen. Alle wegen lopen wel naar de Pan Bila's, maar ik rijd toch liever niet aan Parijs rond... (hier is dat nog erger dan in Ieper...).
Woensdagnamiddag ben ik met Michel, die bij de bureaus woont, meegereden naar de ambassade om mij te registreren. Nadien heeft hij mij afgezet bij een concentratie van winkelkraampjes. Toen begon het avontuur! Eerst werd ik achternagelopen door... nadien ferm bedrogen in mijn aankopen; ik moet echt nog leren omrekenen naar CFA's en de lokale prijzen leren kennen.
Donderdagmiddag hebben we (Noël en ik) de andere tafelgenoten leren omgaan met de West-Vlaamse-wiskundige logica: als je een vraag negatief formuleert, moet je negatief antwoorden om een bevestiging te krijgen. We hebben er flink mee gelachen: Manja worstelt er al 35 jaar mee en de anderen snappen er geen jota van... 't Was toch leuk!
Vlees kopen moet hier met een flinke portie voorzichtigheid gebeuren. Daarom zijn we zaterdag naar de Marina-market geweest. Zo kon ik zondag zelf mijn eerste warme maaltijd koken. En 'k ben er niet ziek van geworden...
Groenten en fruit moeten eerst 15 min in een javel-bad voor ze in de frigo gaan of verbruikt worden. Je moet echter niet denken dat dit de smaak bederft.
Het verhaal van onze Pan Bilaboetiek is een exclusiviteitje voor TopNieuws van juni...
Groetjes - Fabiola
.
dinsdag 24 maart 2015
Gegevens
Misschien hebben een aantal lezers een deel gegevens maar heeft niet iedereen ze allemaal. Daarom zet ik ze hier op een rijtje. Ik veronderstel dat altijd wel iets in je plaatje zal passen zodat we mekaar kunnen bereiken en/of contact kunnen houden.
Postadres: 16 BP 05 Ouagadougou 16 Burkina Faso
GSM: 00226 77 68 79 68 (gebruik aub mijn oud gsm-nummer niet meer want die sim-kaart heb ik in België gelaten)
Mail: Fcatrysse@tearfund.be of Fabiola.ichtus@gmail.com (het eerste mailadres wordt naar het tweede doorgestuurd)
Skype: Fabiola8344; 's avonds en in het WE is dit makkelijk. Hou wel rekening met 1u tijdsverschil in de winterperiode en 2u in de zomerperiode (België 'loopt' vóór op Burkina)
Wie mij wil verrassen met een bezoekje: na je landing (tenzij je er een fietstocht van maakt) in Ouagadougou rijd je richting Kossodo Terminus; na ongeveer 6 km, tussen de Boutique en de bakkerij ga je van de grote weg af tot aan de dwarsweg, vlak voor de boom in de midden van de weg; daar ga je naar rechts. Aan de overkant van de bureaus van Progetto Africa woon ik... De straat heeft geen naam, dus...
Altijd welkom!
Thuisfront: Dries Goudeseune - D'Hondtstraat 17 - 8900 Ieper - 0491 52 17 14
Dries.goudeseune@telenet.be
Verder ben ik ook bereikbaar via NGO Tearfund, P.O. Box 127, B-1800 Vilvoorde,
0032 2.251.77.10, www.tearfund.be.
Postadres: 16 BP 05 Ouagadougou 16 Burkina Faso
GSM: 00226 77 68 79 68 (gebruik aub mijn oud gsm-nummer niet meer want die sim-kaart heb ik in België gelaten)
Mail: Fcatrysse@tearfund.be of Fabiola.ichtus@gmail.com (het eerste mailadres wordt naar het tweede doorgestuurd)
Skype: Fabiola8344; 's avonds en in het WE is dit makkelijk. Hou wel rekening met 1u tijdsverschil in de winterperiode en 2u in de zomerperiode (België 'loopt' vóór op Burkina)
Wie mij wil verrassen met een bezoekje: na je landing (tenzij je er een fietstocht van maakt) in Ouagadougou rijd je richting Kossodo Terminus; na ongeveer 6 km, tussen de Boutique en de bakkerij ga je van de grote weg af tot aan de dwarsweg, vlak voor de boom in de midden van de weg; daar ga je naar rechts. Aan de overkant van de bureaus van Progetto Africa woon ik... De straat heeft geen naam, dus...
Altijd welkom!
Thuisfront: Dries Goudeseune - D'Hondtstraat 17 - 8900 Ieper - 0491 52 17 14
Dries.goudeseune@telenet.be
Verder ben ik ook bereikbaar via NGO Tearfund, P.O. Box 127, B-1800 Vilvoorde,
0032 2.251.77.10, www.tearfund.be.
woensdag 18 maart 2015
Eerste vliegreis...
Rond 12.45u pikte Cécil Imelda en mij op voor mijn laatste autorit, richting Luchthaven Zaventem. Het fileleed van de laatste dagen in acht genomen, verliep de rit vrij vlot. Door Cécils rijke luchthavenervaringen vonden we moeiteloos de weg om in te checken. Niks geen stress! Zalig!
Aan de paspoortcontrole scheidden onze wegen. Toen begon het...
Eerst de weg zoeken door alle shops in de taxvrije zone, daarna de handbagagecontrole. Nadat alles door de scanner gepasseerd was, werd ik vriendelijk, doch zeer gedecideerd verzocht de controleur te volgen en moest mijn tas leegmaken. Ik pakte een deel uit. Daarna gingen mijn spullen weer door de scanner. Plots haalde de controleur twee aardappelmesjes uit mijn tas... Ik schrok mij een bult! Ik zag mijn vliegreis al vliegen... zonder mij. De controleur gooide mijn mesjes in de vuilbak... en ik mocht door... geen problemen meer! Daar was ik dus goed vanaf gekomen. Die tas heb ik in het verleden heel vaak gebruikt voor uitstappen; een aardappelmesje in mijn bagage kwam vaak goed van pas. Ik had ze er alleen moeten uithalen... Ik herademde...
Bij het inchecken had ik een plaats aan het venster gevraagd. Die heb ik ook gekregen maar jammer genoeg boven de L-vleugel. Daardoor was mijn zicht beperkt. Naar het zuiden vliegend, zat ik dus ook aan de schaduwzijde. Mijn trui had ik in Zaventem aan Imelda gegeven. Dat het binnen in het vliegtuig vrij koud is door de airco, heb ik toen ervaren. Terwijl mensen aan de zonzijde het ruitje blindeerden, zat ik aan de andere kant te rillen van de kou. Ik verlangde naar de warmte van Ouagadougou... Het vertrek en het opstijgen waren ook al speciale ervaringen. Ik had er nog nooit bij stilgestaan dat vliegtuigen even goed achteruit rijden; de gebouwen even uit de weg trekken zodat ze vooruit kunnen vertrekken, is minder evident... Eénmaal het vliegtuig snelheid maakt om op te stijgen, hoor je de motoren vrij hard ronken. Dan wordt de tarmac losgelaten en schiet je de lucht in, een hele ervaring. Je mag er dan niet aan denken dat je kan neerstorten...
Op weg naar Casablanca kreeg ik de wollen sjaal van mijn jonge buurvrouw. Zij had hem niet nodig en ik was er blij mee. Zij vertrok voor een jaar naar Rabat om met ouderen te werken. Zo wist ik mezelf door haar gezegend en daar ben ik dankbaar voor.
In Zaventem waren we met ruim vijftig minuten vertraging vertrokken. Dat betekende dat ik in Casablanca slechts twintig ipv tachtig minuten de tijd had om mijn weg naar mijn volgende vliegtuig te zoeken. Gelukkig moest ik mij niet om mijn vrachtbagage bekommeren. Nadat ik aan een verkeerde gate had aangeschoven, slaagde ik er toch nog in om bij de laatsten mijn zitplaats in te nemen.
Tweede vlucht, tweede maal opstijgen, het begon te wennen... De kou echter niet...
Ik was heel blij dat de warmte van Ouaga me tegenkwam toen ik kort na middernacht uit het vliegtuig stapte. Aanvankelijk vond ik mijn voorbereide immigratiepapieren niet. 'k Had wel verwacht Noël en Manja in die ruimte te zien maar nee, hoor! Er is iets fout met hun kaart om binnen te geraken. Dus moesten ze net als iedereen buiten wachten. 'k Begon toen al flink moe te worden, was blij hen te herkennen en hen het heft in handen te zien nemen.
Ze brachten mij naar mijn voorlopige residentie tegenover de bureaus van Pan Bila. Ook al was het heel warm, ik viel onmiddellijk in slaap. Eindelijk aangekomen...
Aan de paspoortcontrole scheidden onze wegen. Toen begon het...
Eerst de weg zoeken door alle shops in de taxvrije zone, daarna de handbagagecontrole. Nadat alles door de scanner gepasseerd was, werd ik vriendelijk, doch zeer gedecideerd verzocht de controleur te volgen en moest mijn tas leegmaken. Ik pakte een deel uit. Daarna gingen mijn spullen weer door de scanner. Plots haalde de controleur twee aardappelmesjes uit mijn tas... Ik schrok mij een bult! Ik zag mijn vliegreis al vliegen... zonder mij. De controleur gooide mijn mesjes in de vuilbak... en ik mocht door... geen problemen meer! Daar was ik dus goed vanaf gekomen. Die tas heb ik in het verleden heel vaak gebruikt voor uitstappen; een aardappelmesje in mijn bagage kwam vaak goed van pas. Ik had ze er alleen moeten uithalen... Ik herademde...
Bij het inchecken had ik een plaats aan het venster gevraagd. Die heb ik ook gekregen maar jammer genoeg boven de L-vleugel. Daardoor was mijn zicht beperkt. Naar het zuiden vliegend, zat ik dus ook aan de schaduwzijde. Mijn trui had ik in Zaventem aan Imelda gegeven. Dat het binnen in het vliegtuig vrij koud is door de airco, heb ik toen ervaren. Terwijl mensen aan de zonzijde het ruitje blindeerden, zat ik aan de andere kant te rillen van de kou. Ik verlangde naar de warmte van Ouagadougou... Het vertrek en het opstijgen waren ook al speciale ervaringen. Ik had er nog nooit bij stilgestaan dat vliegtuigen even goed achteruit rijden; de gebouwen even uit de weg trekken zodat ze vooruit kunnen vertrekken, is minder evident... Eénmaal het vliegtuig snelheid maakt om op te stijgen, hoor je de motoren vrij hard ronken. Dan wordt de tarmac losgelaten en schiet je de lucht in, een hele ervaring. Je mag er dan niet aan denken dat je kan neerstorten...
Op weg naar Casablanca kreeg ik de wollen sjaal van mijn jonge buurvrouw. Zij had hem niet nodig en ik was er blij mee. Zij vertrok voor een jaar naar Rabat om met ouderen te werken. Zo wist ik mezelf door haar gezegend en daar ben ik dankbaar voor.
In Zaventem waren we met ruim vijftig minuten vertraging vertrokken. Dat betekende dat ik in Casablanca slechts twintig ipv tachtig minuten de tijd had om mijn weg naar mijn volgende vliegtuig te zoeken. Gelukkig moest ik mij niet om mijn vrachtbagage bekommeren. Nadat ik aan een verkeerde gate had aangeschoven, slaagde ik er toch nog in om bij de laatsten mijn zitplaats in te nemen.
Tweede vlucht, tweede maal opstijgen, het begon te wennen... De kou echter niet...
Ik was heel blij dat de warmte van Ouaga me tegenkwam toen ik kort na middernacht uit het vliegtuig stapte. Aanvankelijk vond ik mijn voorbereide immigratiepapieren niet. 'k Had wel verwacht Noël en Manja in die ruimte te zien maar nee, hoor! Er is iets fout met hun kaart om binnen te geraken. Dus moesten ze net als iedereen buiten wachten. 'k Begon toen al flink moe te worden, was blij hen te herkennen en hen het heft in handen te zien nemen.
Ze brachten mij naar mijn voorlopige residentie tegenover de bureaus van Pan Bila. Ook al was het heel warm, ik viel onmiddellijk in slaap. Eindelijk aangekomen...
Februari tot vertrek
Februari was in een aantal opzichten een moeilijke, pijnlijke en verdrietige maand. Ik kreeg een aantal emotionele mokerslagen en tegenstand te verwerken. Ik heb dan ook meer dan gewaardeerd dat ik bemoedigd, getroost en ondersteund werd door een aantal mensen die me omringen.
Wat de tegenstand betreft: wordt die niet vaak gerelateerd aan de kwaliteit van ons christenleven...?
Meer wil ik hierover niet vertellen. Wat iemand me in de afgelopen periode in wijsheid meedeelde 'Waar veel woorden zijn, is vaak veel zonde.', wil ik hier in alle voorzichtigheid toepassen.
De eerste helft van maart stond in het teken van opruimen en poetsen. Daarbij werd ik overvloedig gezegend van uit mijn thuisfront en een koppel uit het Venetië van het Noorden. Al zijn ze ongeveer 50 jaar getrouwd, menig koppel kan er wat van opsteken. Ikzelf heb bovenmate genoten van hun doortastende aanpak, oversausd met humor en grappen (foto volgt!)
Op zaterdag 14 maart hebben we mijn 'bewaar-spullen' naar een containerbedrijf in Veurne gebracht. Dankzij mijn thuisfront is dit heel vlot verlopen.
Beste thuisfronters
Dankjulliewel voor al jullie ondersteuning gedurende de laatste weken. Alleen had ik dit niet klaargespeeld. Hierbij wil ik nogmaals onderstrepen dat zending niet alleen het verhaal van de enkeling is maar evengoed van het thuisfront dat onontbeerlijke steun achter de coulissen biedt.
Groetjes
Fabiola
Wat de tegenstand betreft: wordt die niet vaak gerelateerd aan de kwaliteit van ons christenleven...?
Meer wil ik hierover niet vertellen. Wat iemand me in de afgelopen periode in wijsheid meedeelde 'Waar veel woorden zijn, is vaak veel zonde.', wil ik hier in alle voorzichtigheid toepassen.
De eerste helft van maart stond in het teken van opruimen en poetsen. Daarbij werd ik overvloedig gezegend van uit mijn thuisfront en een koppel uit het Venetië van het Noorden. Al zijn ze ongeveer 50 jaar getrouwd, menig koppel kan er wat van opsteken. Ikzelf heb bovenmate genoten van hun doortastende aanpak, oversausd met humor en grappen (foto volgt!)
Op zaterdag 14 maart hebben we mijn 'bewaar-spullen' naar een containerbedrijf in Veurne gebracht. Dankzij mijn thuisfront is dit heel vlot verlopen.
Beste thuisfronters
Dankjulliewel voor al jullie ondersteuning gedurende de laatste weken. Alleen had ik dit niet klaargespeeld. Hierbij wil ik nogmaals onderstrepen dat zending niet alleen het verhaal van de enkeling is maar evengoed van het thuisfront dat onontbeerlijke steun achter de coulissen biedt.
Groetjes
Fabiola
Abonneren op:
Posts (Atom)