TOP-nieuws ontvangen

Deze week hebben we in Ouaga TOP-nieuws en co gekregen. Ik kijk er elke keer weer naar uit om te lezen hoe het met de andere zendelingen gaat en hun getuigenis hoe God in hun leven en in hun project werkt: heel vaak verrassend, altijd trouw aan Zijn Woord en Zijn beloften.
De publicatie heeft me er echter ook bij bepaald dat je nog wat tegoed van me hebt, namelijk mijn avonturen in het CMA (gezondheidscentrum) bij de bevalling van Marie.

In de zaal waar de meisjes hun arbeid doormaken, staan zes bedden. Zijn er meer vrouwen in arbeid, dan is er nog plaats op de grond... Dit was het geval toen Marie er verbleef. Zoals je ziet, geen stoel voor wie bij de vrouw in arbeid blijft, geen kast voor je persoonlijke spullen. De eerste nacht heb ik doorgebracht op een bankje, geleund tegen een paneel dat een minimale scheiding tussen de vrouwen en de 'bureau' maakt.

De volgende dag mocht Marie verhuizen naar een zaal met tien bedden. Daar vond ik toch een gammele stoel. Ik heb het risico genomen mij er op neer te zetten en... nee, de stoel heeft stand gehouden, drie dagen lang! Niet alle bedden waren bezet, dus heb ik mij 's nacht op het bed naast Marie neergelegd. Je moet weten: tussen de bezettingen worden de bedden niet afgewassen of ontsmet. Ik heb er maar op gerekend dat mijn afweersysteem in orde is...

Uiteindelijk heb ik het bed met Rihanata gedeeld, hoofd aan voeten. Rihanata was ooit meisje in het centrum, nu collega op het centrum. De bedden hebben zig-zagvering met daarop een matras, helemaal doorlegen, als je geluk hebt 10 cm dik. Je lichaam moet dus de vering volgen om een beetje 'goed' te liggen. Ik ben niet zo'n moeilijke slaper, dus ik heb een redelijke nacht gehad.

Om te eten moest ik wel telkens naar huis gaan, zo'n 800 m ver. Tijdens mijn afwezigheid bleef Rihanata of een meisje van het centrum bij Marie.
Na drie dagen arbeid werd een echografie gemaakt. Deze is in een gevorderd stadium van de zwangerschap niet meer betrouwbaar wat de leeftijd van de baby betreft. Wat wel duidelijk was: de navelstreng lag rond de hals van de baby die mooi ingedaald was.
Frustratie, frustratie: Marie werd ontslagen met volledige ontsluiting.
Ik had er geen goed oog in. M'n collega's zeggen wel vaker: wat onze gezondheid betreft, zijn we echt in Gods handen. Dat bepaalt mij er telkens weer bij dat dat de beste, veiligste plek is. Weer een moment van balanceren tussen 'vertrouwen op God' en 'eigen verantwoordelijkheid'. Ook mijn collega's zagen geen graten in dit ontslag.


En op de moto hobbel-de-bobbel terug naar het centrum, 3,5 km ver...
Na haar verontrustend sms-je vrijdag-middag ben ik onmiddellijk naar het centrum gefietst en zijn we per taxi naar het CMA teruggekeerd. Marie had een ernstige infectie opgelopen en contracties, maar de arbeid zette niet door. Ik ben geen vroedvrouw, ik weet niet waarom. Na nog een nacht op het bankje wou men haar opnieuw ontslaan. De infectie was erger geworden. Ik overlegde met Marie die de voorkeur gaf aan een keizersnede. Uiteindelijk is ze ook zo bevallen, een hele opluchting!


Zelf machteloos staan, brengt je dichter bij gebed en bij God. Als westerlingen hebben we te vaak de neiging op onze materiële middelen en mogelijkheden te vertrouwen en pas in laatste instantie naar God te gaan. Hier krijgen we regelmatig lessen om het omgekeerd aan te pakken.


Al de dagen dat ik alleen bij Marie was, hebben we heel wat afgepraat, mocht ik haar verhaal horen en haar beter leren kennen. Ondanks de keizersnede maakte de baby een goeie start met de borstvoeding. Het heeft wel heel wat voeten in de aarde gehad voor haar operatiewonde genezen was, maar nu stellen moeder en kind het opperbest! Een wolk van een baby!


Na haar keizersnede verhuisde ze weer naar een andere zaal, met bedden in dezelfde staat; gelukkig met een vrij bed naast haar zodat ik de nacht toch liggend/slapend kon doorbrengen. Na nog vijf dagen kamperen, mocht Marie naar het centrum terugkeren.

De arbeidszaal,
gelukkig met gaasdraad voor de vensters

Rihanata tijdens een uurtje sport met Nathanja

Instrumenten liggen altijd klaar voor gebruik...

De reanimatiekamer voor de pasgeborene

De bevallingskamer

Marie met Immanuel, God met ons

Joke, Luc en Mirjam op kraambezoek

Slapende waak...

Voeten intrekken als de poetsvrouw
met water begint te gooien!

't Is vandaag de eerste schooldag...!

Jawel, vandaag, vrijdag 9 oktober, terwijl jullie in België misschien al verlangend uitkijken naar de herfstvakantie, is in Burkina het nieuwe schooljaar van start gegaan. Normaal valt deze dag op 1 oktober. Door de staatsgreep werd de start met één week uitgesteld. Donderdag is voor de lagere schoolkinderen een vrije dag... Zo komt het dat op Pan Bila de kinderen vandaag voor het nieuwe schooljaar onthaald werden, enkelen al in hun gloednieuwe uniform: een fris ruitje in bordeaux-grijze tinten voor bovenaan, bordeaux onderaan; model, snit en details vrij te kiezen. Zo krijg je toch uniformiteit zonder eentonigheid.

Orokia (L) en Konaté (R), met een klasgenootje
 dat wel al in uniform is

Twee meisjes van het centrum (Orokia en Konaté), die voortijdig, zonder getuigschrift lager onderwijs, de school verlaten hadden, hebben nu de draad van degelijk onderwijs weer opgepikt met de steun van Keoogo, onze lokale partner in het meisjescentrum. Heel fijn om nog maar eens te mogen ervaren dat het ene deelproject (de school) een ander (het meisjescentrum) ondersteunt. Zo mochten we al eerder meemaken dat twee meisjes van het centrum de basiscursus informatica volgden.

Variaties op het thema...

Zo worden de kinderen van de kleuterklas onthaald,
door een heel enthousiaste mw Christine,
uitgerust na een meer dan verdiende zomervakantie. 

Voorbereiding van de funderingen voor een nieuw gebouw.

 De eerste schooldag werd ook benut om te werken aan de fundering voor een nieuw gebouw op het schoolterrein. Het gebouw zit als prefab-bouwelementen in de container. Op het moment dat ik dit schrijf, verwachten we deze volgende week dinsdag of woensdag. Ondanks de vertraging door de staatsgreep, staat de container al enige tijd in Ouagadougou. De man die het vrijgeven ervan moest ondertekenen, heeft vandaag verlof genomen...

Dank en gebed:
- Gods bescherming, trouw en voorzieningen in materiaal, middelen en mensen gedurende zovele jaren;
- voor het nieuwe schooljaar: motivatie en inzet, zowel bij de leerlingen als bij de leerkrachten;
- Gods bescherming voor de leerlingen en alle personeelsleden op de weg naar school/het werk en weer naar huis;
- voor een vlotte afhandeling van de douane-formaliteiten;
- voor de gezondheid van de meisjes en de kinderen op het centrum en van de leerlingen en leerkrachten op school: ze lijken als dominostenen te vallen als gevolg van een malaria-infectie
- Gods trouw, voorzieningen en zegen voor mij persoonlijk gedurende enkele moeilijke weken die achter mij liggen;
- voor nieuwe relaties en vriendschappen.

CAP-kamp - foto's

Terwijl de vakantieherinneringen vervagen en de foto's eindelijk geordend zijn, wil ik jullie toch nog even laten nagenieten van ons zomerCAPkamp.

Via onderstaande links kom je bij de foto's van één van de Franse monitoren: 

https://www.flickr.com/gp/87910855@N08/Y9hu6j (kleinkamp)

https://www.flickr.com/gp/87910855@N08/WyL9SE (afsluitend theater na de eerste week)

https://www.flickr.com/gp/87910855@N08/gBM9s5 (grootkamp)


Veel kijkplezier!

Pan Bila op bezoek op Paam Laafi

In juni was de mobiele kliniek (zie eerder bericht) op bezoek op onze school. Ongeveer 65/340 leerlingen werden uitgenodigd voor follow up bij de oog-, tand- of algemene arts op Paam Laafi.
Op vrijdag 10 juli vroeg de directeur me om voor elk kind een uitnodiging voor Paam Laafi te maken. Dat werd een avond van knutselen met tijd, papier en afspraken om dit nog in orde te krijgen voor de volgende dag, de dag van de feestelijke sluiting van de school. Uiteindelijk zijn we erin geslaagd de wedloop tegen de tijd te winnen!

Onder de paillotte, hun beurt afwachtend bij de tandarts. 

Achteraf mocht ik vernemen dat de kinderen die niet op het sluitingsfeest aanwezig waren, toch hun uitnodiging voor Paam Laafi afgehaald hebben en zijn alle kinderen naar de follow up gegaan. Het doet deugd te vernemen dat ze massaal aan de oproep gehoor gegeven hebben. Ook op Paam Laafi vonden ze de uitnodigingen een goed idee.
Misschien vraag je je af waarom ik dit nu pas laat weten? Het afsluitingsfeest is weinig feestelijk geëindigd voor mij: een andere moto (van links!) heeft mij ondersteboven gereden met reeds bekende gevolgen. Nadien had ik technische problemen waardoor ik dit niet online kon plaatsen...