Het is alweer 3 weken geleden dat ik mijn laatste bericht plaatste!
Niet alleen de tijd maar ook de vliegtuigen vliegen boven mijn hoofd! Ik heb de indruk dat ik onder een start- en landingsroute naar en van het noorden woon en (deeltijds) werk (een aantal uren werk ik op mijn laptop in de bureau van Pan Bila). Elk landend vliegtuig herinnert mij nog steeds aan mijn eerste vliegreis; bij elk opstijgend exemplaar realiseer ik mij hoe blij ik ben dat ik er niet op zit.
Al een hele tijd wil ik jullie het leven en het verkeer op de coudron beschrijven. Dit is de tarmacbaan waarlangs ik naar de school en/of het meisjescentrum fiets. Gelukkig is het verkeer niet zo snel omdat er regelmatig snelheidsremmers over de totale breedte van de baan aangelegd zijn. Moto's en fietsers passeren links en rechts naast mij; wat een drukte!
Daartussen rijden ezelskarretjes, bakwagentjes achter moto's, auto's, vrachtwagens, bussen; soms mengen ook de loslopende dieren zich in het verkeer: geiten, honden, runderen en af en toe een kameel. Vaak ontsnapt mij een glimlach als ik zie hoe dieren vervoerd worden: 2 of 3 geiten, aan de poten gebonden, achter op een moto, 2 runderen in een karretje van 1,2m x 1,5m; een touw, boven de dieren gespannen, belet hen uit het karretje te springen; geladen vrachtwagens met daar bovenop dieren, moto's fietsen en jawel... mensen ook nog! Deze week zag ik een bus een andere bus (in panne) trekken; hij kreeg de gesleepte bus bijna niet over de snelheidsremmers! Met de fiets kon ik makkelijk dezelfde snelheid aanhouden. Resultaat: je deelt mee in de zwarte rook die de bus ontwikkelt en dit naast alle stof en rook die het 'normale' verkeer al ontwikkelt. Heel wat weggebruikers dragen dan ook een mond-neusmasker. De kinderen op de rug van hun moeder worden vaak afgedekt met een extra, lichte doek over hun hoofd.
Een drietal dagen geleden verschoot ik nog maar eens van wat ik zag: een manneke van 10-13 jaar op de moto. Je hoeft hier geen rijbewijs voor de moto. Bovendien: jong geleerd is oud gedaan... als ze al 'oud' worden want er gebeuren ook ongelooflijk veel ongevallen. Je wordt wel naar het ziekenhuis gebracht maar als daar niemand is om een voorschot op de kosten te betalen, dan laten ze je daar gewoon liggen...
Vanmorgen op weg naar de kerk in de Pan Bilaschool, passeerde mij een moto (ik was met de fiets): een tiental kippen ondersteboven, gebonden aan een stok, op één of andere manier vastgemaakt op de moto. Het beeld kan ik je niet geven maar eigenlijk zou ik wel steeds moeten fietsen met de camera rond mijn hals... Dan mag ik ook mijn overzicht op het verkeer en mijn veiligheid niet vergeten.
Aan weerszijden van de coudron staat het vol met stalletjes, marktkraampjes en boutiques. Daar is drukte van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Vaak wordt ook daar geslapen; het regent hier toch niet en buiten is het veel beter dan binnen... 24/24u is er dus leven en gewemel op en naast de coudron. Overdag probeer ik me daartussen te bewegen, met de fiets, naar mijn twee werkterreinen: de school en het meisjescentrum. Tot... ik zelf met de moto leerde rijden!
Wat een belevenis! Voor wie niet met de moto rijdt: de gas zit aan het R-handvat, de rem aan de R-voet en de snelheidsschakelingen aan de L-voet; dus compleet anders dan een fiets en/of auto; dus compleet anders denken! Nog maar een keertje leren anders te denken...! Enfin, goed voor de hersenen! De eerste rit was te gek voor woorden: remmen met de hand (?), verschieten, nog maar eens remmen met de hand (?), je kunt het je wel voorstellen... Gelukkig hield mijn instructeur het hoofd koel (toch een hele prestatie bij deze temperaturen!). Na 2u oefenen in de binnenstraatjes met putten en bulten, probeerden we de drukke coudron, naar Paam Laafi (waar ik 's anderendaags alleen naartoe zou rijden...) Ondertussen slaag ik er in om mij met de moto iets sneller dan de fietsers te verplaatsen, gebruik ik de juiste hand/voet meestal voor de juiste opdracht en geraak zonder ongevallen ter bestemming, heel vaak Paam Laafi om met de mobiele kliniek van dr Peter Van Dingenen mee te gaan. Belangrijke geruststelling: meestal neemt de dokter enige tijd later dezelfde weg... Verslag van de eerste uitstappen met de mobiele kliniek lees je in TopNieuws.
Afgelopen weken hebben we ook zo'n 10-tal avonden zonder elektriciteit gezeten. Met de batterij en internet hoeft dit geen problemen op te leveren maar het is wel moeilijk werken (je ziet je toetsen niet meer...), dus ook een reden dat ik niets kon plaatsen... Ik aanvaard het zoals het komt, zet mij in een comfortabele stoel en geniet van de maan, denk aan m'n dierbare Belgen en word stil bij God. Die stroomonderbrekingen zijn zo slecht nog niet!
Ondertussen is de EHBO-post opgeruimd en schoongemaakt. Amai! Heel wat kinderen komen helpen poetsen. Ongelooflijk hoe enthousiast ze zijn om te helpen (aan allerlei) en te poetsen! Ik wil hun positieve instelling niet neerdrukken maar soms heb ik achteraf wat extra werk. Ze zijn ook begonnen mij Moré te leren.
Het verpleegmateriaal uit het magazijn heb ik gesorteerd en schoongemaakt. Daartussen vond ik enkele museumstukken uit de genees-/verpleegkunde en wat medicatie uit 1979 (wie wil dit nog ingespoten krijgen, wie durft dit nog toedienen? Ik niet en dr Peter VD ook niet). Vermoedelijk heeft één of ander ziekenhuis 'grote schoonmaak voor Afrika' gehouden. Daarnaast heb ik enkele kostbare juweeltjes gevonden. Dat maakt het dan weer allemaal goed. Hoe oude en recente Burkinabese munten tussen deze spullen verzeild geraakt zijn, weet ik niet; enfin, opbrengst voor Pan Bila.
Morgen begint een nieuwe werkweek met nieuwe opdrachten en...
Misschien vind je eerstdaags nog een aantal foto's...
Hartelijke groet!
Fabiola
Geen opmerkingen:
Een reactie posten