Terwijl ik ondertussen behoorlijk goed geakklimatiseerd ben en een heel aantal dingen als vanzelfsprekend beschouw, blijk ik toch één en ander over het hoofd te hebben gezien. Daarom werd onlangs een vragenkanon op mij afgevuurd.
Ik copy-pastete de vragen en ga er gewoon op in, met dank aan de vragensteller; uiteraard ook ter info aan alle lezers.
Wanneer sta je op,
Mijn wekker loopt af om 5.30u, lokale tijd. Inderdaad vroeg maar in de vroegte zijn het de beste, friste uren van de dag. Soms doet het opstaan echter te veel pijn... Chapeau voor de 'natuurlijke' en 'gedwongen' vroege vogels! Dan functioneert het gerucht van de voetstappen van de gardien (domeinbewaker) als een tweede wekker (5.45u) en sta ik op. Deze tijd is te kostbaar om te verslapen en wil ik aan God en Stille tijd wijden; daarna toiletteren en ontbijten.
wat doe je in de voormiddag,
Om 7.30u komen alle medewerkers van het Pan Bila-bureau samen onder de paillotte (de hut, waarvan ik de naam nog niet kende toen ik de foto in een voorgaand bericht publiceerde): tijd van God loven en danken voor wat Hij voor ons persoonlijk en voor Pan Bila doet/gedaan heeft, gebedspunten (persoonlijk en voor Pan Bila) aanbrengen, bidden voor de zieken, vrede (de aankomende verkiezingen in Burkina), lokale en andere partners (momenteel dus ook voor de goede opvolger van Dorien bij Tearfund),...
Dagtaken bespreken: wie, wat, waar, wanneer,...
Tussen 8.30-8.45u zwermt iedereen uit naar zijn werkplek.
Elke ochtend, behalve op donderdag, ga ik naar de Pan Bila-school. De EHBO-post is ondertussen opgeruimd, schoongemaakt en ingericht met het materiaal dat al in een magazijn gestockeerd stond. Ik werk tot 12.30u en lunch vaak samen met de leerkrachten van de school, een goed moment om te socializen, info in te winnen en cultuur op te snuiven. Ondertussen zijn het de warmste uren van de dag en houden we 'temps de repos'.
Op donderdag is er geen klas. Dan werk ik in de bureau (voorbereiding voorlichtingssessie voor het meisjescentrum)... De laatste weken was ik op donderdag mee met de mobiele kliniek van dr Peter Van Dingenen - te vergelijken met CLB op wielen: alle materiaal wordt met de jeep naar de school gebracht en in twee lokalen geïnstalleerd: één voor de verpleegkundige en één voor de medische onderzoeken: met 4 artsen, enkele verpleegkundigen en een ontelbaar aantal vrijwilligers (alles in wisselend aantal en in principe onbelangrijk waardoor het aantal niet geteld wordt - nee, niet omdat we niet goed kunnen tellen...) worden tussen 100-130 leerlingen onderzocht. Inderdaad, waar de mobliele kliniek komt, moeten de kinderen op donderdag wel op school zijn...
wat doe je in de
namiddag,
Tot nu toe was dat heel divers: poetsen op school, overleg op de bureau, 2 namiddagen/week (fix op woensdag) in het meisjescentrum aanwezig zijn, voorlichting geven,...
wat doe je ’s avonds?
Ook al heb ik niet zoveel last van de warmte, 's avonds ben ik echt wel moe. Tussen 18.30-19u eet ik en neem daarna een douche; deze tijd van het jaar een plezier om buiten te doen. Na een dag van stof en zweet geeft dit verfrissing en rust voor je lichaam; daarna soms nog wat computeren of lezen. We zitten hier op zo'n 10-20° Noorderbreedte (België zo'n 50-60° NB); dit betekent dat de daglengte in zomer- en winterperiode wel wat varieert, maar niet zo sterk als in België. Momenteel is het donker om 19-19.30u. In geval van stroomonderbreking zitten we dus in het donker en kan ik niet lezen. In principe kan ik wel op de laptop (werkt op batterij) en is het internet bruikbaar, maar zonder licht vind ik moeilijk de juiste toetsen, dus...ideaal om te skypen!
Soms zet ik mij gewoon in het maanlicht en denk aan... jou!
Hoe verloopt zo’n werkweek?
Wat ik hierboven beschreef, is een heel vaag stramien; het wordt met heel veel glijdende werkuren en flexibiliteit gehanteerd. Zo ben ik op dinsdagochtend om 7.45u al op school om alles klaar te zetten om de boutiek te openen voor de meisjes van het centrum. Volgens de noodwendigheden pas ik mijn werkuren aan. Dit kan makkelijk omdat ik in de uitvoering van mijn taken veelal alleen werk.
Voor de opvolging van de pasgeborenen en hun mama ben ik dagelijks in het meisjescentrum, soms slechts voor een uur (ook op zaterdag en zondag). Ik merk dat het goed voor hen is dat ik langs kom. De laatste 14 dagen waren er nogal wat problemen met de meisjes onderling, met de pas bevallen mama en een mama die het risico liep geen melk meer te hebben (in Burkina Faso leidt dit vaak tot het verlies van het kind, ook al is dit reeds een jaar oud - kinderen worden hier vaak tot bijna 2 jaar oud gezoogd). Het leek er bijna op dat ik op het centrum woonde. Als enige alleenstaande onder de medewerkers biedt dit mogelijkheden die medewerkers met een gezin niet hebben.
's Avonds, na het invallen van de duisternis, is het echter niet meer veilig op de weg. Auto's en vrachtwagens rijden zonder, met zwak, met één of met groot licht. Het is dus afwachten wat op je afkomt, rekening houdend met de wind en het opwaaiend stof... Daartussen laveren moto's, karren met allerlei lading en afmetingen en fietsers, met, maar heel vaak ook zonder, licht. Zo is bijna elke meter een verrassing, maar niet om van zo'n rit een 'relaxing' uitloper van de dag te maken. Na 22u is je alleen op straat begeven als vrouw (een blanke nog meer!), not done! Er is hier ook geen straatverlichting. Dus alleen op stap, 's avonds, kan ik mij niet permitteren; alhoewel ik moet toegeven dat ik daar nog maar heel recent en sporadisch naar verlangd heb. In tegenstelling daarmee, ik was vaak heel blij dat ik mij op mijn matras kon neervlijen; de warmte vermoeit meer dan je voelt...
Nu ik stilaan meer en meer in internationaal gezelschap (met auto) terecht kom, gaan ook portieren en deuren voor mij open. Ook dat is zegen!
Is zaterdag
een werkdag?
Principieel is dit geen werkdag. Globaal werken we met een regime dat vergelijkbaar is met dat in België; voor een verpleegkundige niet anders: met maximale flexibiliteit...!
Hoe verloopt een zondag?
Meestal sta ik op rond 6.30u. De zondag na mijn aankomst (wat lijkt dat al ver achter me te liggen...!) is in een lokaal van Pan Bila-school gestart met een nieuwe kerk. Deze start 's ochtends om 8.30u en duurt tot rond 11u. Het tijdsverschil met België in acht genomen, zitten we dus wel tezamen (=tegelijkertijd) in de kerk; fijne gedachte!
De helft van de zondagen ga ik mee met Fred en Nathanja + kids naar de internationale kerk (IBF). Dan verlaten we de ene dienst rond 10u en zijn op tijd voor de volgende om 11u. In kilometers is dit allemaal niet zo ver maar het verkeer verloopt hier niet zo vlot...
In de namiddag blijf ik uit de zon, zoek soms verkoeling in een plaatselijk zwembad, lees een boek of doe waarvoor ik in de week geen tijd had.
's Avonds is het rustig uitbollen, vroeg onder de wol (!) - nee, hebben we hier niet nodig! - om uitgerust, verfrist en verkwikt aan een nieuwe werkweek te beginnen.
Hoe verloopt een dienst op zondag?
Burkina is nog maar sedert 1960 onafhankelijk, niet zo lang, dus! Op heel wat terreinen draagt het nog de stempel van Europa/Frankrijk (vroegere Franse kolonie). Je merkt het al in de liederen: de Franse liederen komen uit Frankrijk of zijn vertalingen uit het Engels; hun Moré-liederen zijn liederen in de taal van hun hart (waarom denk je dat God ons hart begeert???). De klank, de warmte van hun stem, de muziek, hun ritmische bewegingen, hun getokkel op de djembé,... alles ademt de taal van hun hart uit. Dat is genieten met een gouden randje.
Er is een tijd van lofprijs en dankzegging, gebed en een prediking in het Frans of in Moré (met vertaling). Als de Franssprekende dan binnensmonds praat in 'Frans met veel haar op', dan kan ik er niks van bakken; nee, ook van dat haar niet...!
In de IBF-kerk gaat het er gewoon Westers aan toe: blank, zwart of Aziaat, allemaal samen in één kerk om één van hart en één van Geest, God groot te maken! Geweldig!
Ben je veel alleen of ben je veel met andere medewerkers samen?
Ik voel me goed in het evenwicht van samenzijn met andere medewerkers (bureau/school/meisjescentrum) en alleen zijn in de uitvoering van mijn taken. De samenwerking met Paam Laafi heeft mij spontaan in contact gebracht met collega's in de medische sector en biedt mogelijkheden tot overleg.
Hoe
gaat het met je!!!!
Soms zou ik de zee wel willen leegdrinken van de dorst maar dan kan ik mij nog moeilijk als een vis in het water voelen...!Het gaat dus heel goed met me! Prima gezondheid, geen heimwee!
Moet je zelf eten maken? Zelf boodschappen doen?
Boodschappen doen en koken + afwas (!) doe ik zelf. Dat is momenteel mijn keuze. Het heeft zijn voor- en nadelen. Op dit moment heb ik het graag zo, dus... waarom niet.
Wat ik eet? Ongeveer hetzelfde als in België. Koevlees is hier heel goedkoop, kip is duur. Biefstuk en stoofvlees (koe) zijn ongeveer even mals (lees: taai!). Ik heb de indruk dat iedereen die een beenhouwersmes durft vasthouden, zich als beenhouwer mag uitgeven. Als je de koeien ziet lopen, zou het je verwonderen dat koevlees hier mals kan zijn. Sedert de Burkinabezen ontdekten dat Westerlingen naar de filet vragen, is die prijs omhooggegaan; ze leren snel! De omvang van de filet en de entre-côtes hier zijn ongeveer 1/4-1/6 van het gewicht dat ze in België hebben. Ze zijn echter wel lekker!
Een appel kost veel (meer dan een appel en een ei!) en mango's ('t is nu hoogseizoen) zijn spotgoedkoop. In Ouaga-city vind je ook aardbeien, even lekker als in België. Uiteraard zijn hier ook veel bananen en ananassen. De druiven zijn duur en citroenen vind je ook (heb ik eigenlijk al een tijdje niet meer gezien???). Tomaten zijn heel lekker maar kleiner dan in België, er is ook sla (voor de buitenlanders - dus duur!), de komkommers zijn heel vlezig, er is kool en spinazie, ajuin, bloemkool, courgette en aubergine... De patatjes zijn relatief duur.
Prijzen vergelijken is moeilijk. Bepaalde groenten/fruit worden gekweekt voor de Westerlingen en zijn duur, vaak onbetaalbaar voor Burkinabé; voor de aanwezige Westerlingen met Westerse lonen, vallen ze binnen de redelijke prijzen en zijn te budgetteren; je kan keuzes maken... Vergelijken is zoiets als meten met twee maten en drie gewichten; het loopt altijd mank...
Ben
je al op zoek naar een huis?
Momenteel woon ik in een appartement tegenover de bureau van Pan Bila. In totaal heb ik, verspreid over slaap-, zit- en badkamer +WC 8 x 3 m2. Vrij klein, maar genoeg voor mij.
Deze locatie levert mij echter tal van voordelen op, oa financiële. Ik ben tevreden met wat ik heb en ben dus momenteel niet op zoek naar iets anders. Of of hoelang dit zo blijft, weet ik niet. Daar zitten voor mezelf zoveel vraagtekens achter oa deze wat God wil met mijn leven hier. Ik weet het dus niet... Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen leed en 'Wees in geen ding bezorgd...' De rest vind je in Fp4:4-6
Hopelijk verduidelijkt dit één en ander...
Dankpunten
- Mijn gezondheid
- Hoge mate van welbevinden
- Sociale contacten
- 'Frisse' zomer, die de aanpassing aan het klimaat makkelijker maakt
Gebedspunten
- Mijn gezondheid
- Nieuwe taken en opdrachten
- Aanwezigheid en liefde in het meisjescentrum
- Herstel na bevalling/keizersnede van drie jonge mama's
- Risicozwangerschap van een jonge mama (2e zwangerschap)
