Vandaag...

... zou mijn wereldberoemde meter jarig geworden zijn maar 6 maanden geleden werd ze ten grave gedragen... Dus geen verjaardag meer...
En als alles goed is, vertrekt vandaag een koppel terug naar haar zendingspost in Madagaskar...

Wat staat vandaag op de agenda?

Geen mobiele kliniek op Pan Bila. In de veronderstelling dat alle scholen/klassen examens hebben, werd deze door Paam Laafi geannuleerd, ook al was het op 'onze' school anders geregeld. Gelukkig was ik gisteren op Paam Laafi en vernam zo dat de onderzoeken niet doorgingen. Kwestie van communicatie...

In de voormiddag: administratief werk op de bureau; er is geen school voor de kinderen (nooit op donderdag in Burkina, zo 'verstoren' de medische onderzoeken het lesgebeuren niet), dus daar kan ik weinig uitrichten. Op schooldagen krijg ik tijdens de recreatie heel wat kinderen met lelijke, oude, vuile wonden. Ze hebben de weg naar de verpleegpost gevonden! Ze maken 'reclame' bij mekaar! Ook de deugnieten komen als bijen op de honing af in de hoop 'iets' te krijgen. Ik probeer het goed in te schatten en alzo te handelen...

Deze namiddag ga ik naar het meisjescentrum. Er zijn vier kleine baby's van minder dan 2 maanden oud. Het gaat goed met ze. Maar het is ongelooflijk hoe makkelijk ze volks-'wijsheid' geloven en toepassen: om kinderen af te koelen (het is hier nu elke dag 40-45°C) wrijf je ze in met talkpoeder... Je zou denken dat ze hun percentje krijgen! Bovendien krijgen de baby's daardoor een 'mooi' bleker tintje. De talk 'koekt' samen met het zweet en is, in combinatie met de warmte, de ideale omgeving voor de ontwikkeling van bacterieën en infecties.
Zodra het 5 graden minder warm is, doen ze de baby's sokken en mutsen aan; ze zouden koud kunnen krijgen! Zelf zijn ze echter zo blij dat ze een beetje minder zweten!
Ook al is het van de meesten hun eerste baby en ze geen ervaring hebben, het is moeilijk om hen te leren op een goede manier voor hun baby te zorgen.
Daarnaast is het ook belangrijk de inname van hun medicatie op te volgen.
Een baby van 6 maanden moet aan flesvoeding wennen: het vraagt veel geduld om een flesje 'binnen' te krijgen...
Zo kan ik hier ook mijn steentje bijdragen.

Na een week van zelf 'half-ziek' te zijn, vlieg ik er met nieuw elan in!

Mijn eerste nacht in een lokaal ziekenhuis...

Het begon al in de ochtend met buikkrampen en hoofdpijn maar ik schonk er weinig aandacht aan. Tegen de middag kwam daar hoogoplopende koorts (39,7°C) bij. Hondsziek, uitgeteld, geen fut meer,...
In de loop van de namiddag besloten we de arts in het plaatselijk ziekenhuis te raadplegen. Ze deden een bloedpunktie met een dikke IM (intramusculaire) naald op een gevoelige plaats. Om toch wel even je tanden op mekaar te zetten... Als garroth gebruiken ze een latex handschoen die je zelf moet voorzien.
Overgeven word je kwalijk genomen en moet je begeleider maar met een panje opruimen...
De arts besloot een infuus aan te leggen maar wachtte hiermee tot de begeleider het nodige materiaal + de infuusvloeistof bij de 'dichtstbijzijnde' apotheek opgehaald had. Nog 45 minuten verloren!
Uiteindelijk werd besloten tot opname en een bed werd toegewezen: in een kamer met nog 5 vrouwen zoek je maar zelf je plekje. Stel je hier niet te veel bij voor: een matras zonder beddegoed, zonder hoofdkussen, een perfusiestaander waarvan je niet weet uit welke eeuw hij komt en of die nog de ochtend haalt...
Bij de eerste nachtronde kwam een verpleegkundige (?) met 3 helpers langs en werd nog wat medicatie toegediend. De perfusie was al enige tijd leeg, dus... met wat extra druk wil die medicatie er wel in...
Stilaan wordt het rustig in de kamer en in de omgeving. De begeleiders zitten buiten op het terras voor de kamer nog wat te praten, mannen en vrouwen en een enkel kind, allen bij en door mekaar.
Ik kan de slaap niet vatten: ik vind niet de goede houding en kan me niet ontspannen. Bovendien houdt een onrustige baby mij wakker. Langzaam tikt de tijd weg. Insecten prikken venijnig op heel ongelegen plaatsen. Wanneer ik opsta, zie ik wat verderop de nachtverpleegkundige op een stoel, in diepe slaap.
Uiteindelijk speelt de vermoeidheid mij parten en dommel ik in. 30 minuten scheiden de vorige en de nieuwe dag.
Om 4u 'ontwaakt' het ziekenhuis: een nieuwe medicatieronde fungeert als algemene wekdienst. Het scenario met medicatie en extra druk herhaalt zich. Ik knijp mijn ogen dicht en voel de pijn. Onvoorstelbaar! De rust is verstoord, de kinderen ontwaken en begeleiders beginnen aan hun dagelijkse zorgen voor de patiënten (wassen+toiletbezoek+maaltijd). Nee, deze diensten zijn in Burkina niet inbegrepen in een hospitalisatie!
Om 6u begint de schoonmaakploeg. Met een borstel wordt het stof verplaatst, nadien wordt water rondgeplenst, met een dweil verspreid en nadien afgetrokken. Ook al zijn er geen stoelen in de kamer, je kan je daarna beter niet op de grond installeren. Toch verfrist het de kamer. Ook de vensters krijgen een beurt en laten enige koelte achter.
Om 7.30u komt een andere begeleider en kan ik naar huis, slapen op 'mijn' matras onder mijn muskietennet. Die nacht had ik zelf als begeleider bij één van de meisjes (met baby) van het Pan Bilacentrum doorgebracht. Ik heb heel wat gezien wat mijn ogen niet konden geloven.
Het heeft mij met veel dankbaarheid vervuld omdat wij wel goede gezondheidszorgen kunnen krijgen; tevens heeft het mij bepaald bij de mogelijkheden die mij als verpleegkundige geboden worden om de meisjes (en in de rand andere patiënten) goede basiszorgen te geven.

Ondertussen ben ik wel zelf een weekje ziek geweest maar de formule dokter + medicatie + rust heeft gewerkt en ik ben zo goed als er weer bovenop.

Hartelijke groet van uit de lappenmand